„Jeśli ktoś podąża drogą w złym kierunku nie potrzebuje motywacji do przyśpieszania. To czego potrzebuje to wiedzy, która spowoduje, że zawróci.” – powiadał Jim Rohn. To powiedzenie znanego i cenionego nauczyciela skutecznego działania trafnie oddaje powód, dla którego pragniemy zainteresować poszczególne szkoły logodydaktyką - moją koncepcją rozwoju osobistego.

Jakże łatwo Dniu Edukacji Narodowej łatwo wpaść w pseudoradosny, pompatyczny ton i z uśmiechem na ustach powtarzać jak mantrę, że nauczyciele są bardzo ważni... Akademie, uroczystości, kwiaty, ale... jutro nastanie nowy dzień i o tej ważności pewnie zdecydowana większość społeczeństwa szybko zapomni. Lepiej zatem dziś zwrócić uwagę na coś innego, co podkreślone zostało przez prof. Geralda Hüthera we wczorajszym wywiadzie: działania oddolne nauczycieli zmieniające szkołę i edukację – „jest to jedyna droga, na której prawdziwe zmiany w systemie edukacji będą w przyszłości możliwe“.

Aby nie dopuścić – jak mówi Toffler, jeden z najbardziej znanych futurologów – do masowego "porażenia przyszłością" należy stworzyć nowy system kształcenia odpowiadający ponowoczesnej rzeczywistości. Aby tego dokonać, tak cele, jak i metody, muszą się wiązać z przyszłością. Jak przejść od edukacji pouczania w kierunku edukacji upowszechniania? Jak przejść od edukacji „jednego rozmiaru“ w kierunku różnorodności wykorzystującej siłę kastomizacji?

fot. Fotolia.com

Dzisiaj rozpoczyna się w Bydgoszczy I Kongres Neurodydaktyki. Jego głównym gościem będzie prof. Gerald Hüther, niemiecki neurobiolog z Uniwersytetu w Getyndze, autor licznych publikacji i książek popularnonaukowych poświęconych rozwojowi człowieka, edukacji i szkole. Będzie on gościł w Polsce aż do 16 października, w związku z premierą filmu dokumentalnego „Alfabet” oraz prezentacją swojej książki „Wszystkie dzieci są zdolne”, o której już pisaliśmy na łamach Edunews.pl. Z profesorem Hütherem rozmawiał Andrzej Lipiński.

Zainspirowana „potyczkami karcianymi” Marleny Beszterdy, opublikowanymi w poście Wyrywaniec słowny, wymyśliłam eduzabawę ze zwykłą talią kart. Dlaczego by nie spróbować gamifikować nauczania języka polskiego?

Być może jesteśmy w polskiej oświacie ciągle jeszcze zbyt skoncentrowani na „własnym” podwórku. Stosunkowo mało polskich szkół podejmuje współpracę ze szkołami w innych krajach Unii Europejskiej. A korzyści z tej współpracy są nieocenione – pozwalają między innymi porównać praktykę i pomysły na codzienną pracę, odświeżyć metody pracy, rozwijać kompetencje komunikacyjne uczniów w środowisku międzynarodowym. Współpracować warto, a stosunkowo łatwo też zrobić ten pierwszy krok.