Podczas gdy w Australii powstał pierwszy ogród zoologiczny bez zwierząt, ale z wykorzystaniem rozszerzonej rzeczywistości, nowe technologie z impetem pojawiają się także w przestrzeni związanej z ludzką kulturą. Szczególną dynamikę tego zjawiska można zaobserwować w muzeach, które jeszcze kilka lat temu bardziej skupiały się na zachowaniu i upowszechnianiu dziedzictwa kulturowego, aniżeli na tym, jak robić to w sposób angażujący odbiorcę. Zespół, w skład którego weszli dr Artur Modliński, dr Paweł Fortuna i dr hab. Bohdan Rożnowski podjął próbę pogłębienia wiedzy na temat przyczyn tego zjawiska przeprowadzając badanie ankietowe na muzealnikach z całej Polski. Wyniki polskich badaczy zostały opublikowane w Museum Management and Curatorship - najwyżej punktowanym czasopiśmie na świecie z obszaru zarządzania w kulturze.

Wyobraź sobie taką sytuację: jesteś nauczycielem, z kilku a nawet z kilkunastoletnim stażem, masz swój plecak, w którym w mniej lub bardziej uporządkowany sposób przechowujesz swój warsztat, lubisz swoją pracę, choć czasem miewasz momenty zwątpienia, bywasz zmęczony, ale generalnie wysypiasz się i dbasz o siebie, no i tworzysz, wymyślasz, bo czujesz odpowiedzialność, bo chcesz, żeby było efektownie i efektywnie. Z czasem dochodzisz do momentu, w którym mówisz sobie: dość! Mam już tyle i tyle umiem, że więcej mi nie potrzeba. I pewnego pięknego dnia, w niczym niezmąconej błogości, spotykasz kogoś, kto zapala w tobie nową iskierkę i to wybucha! Dlaczego? Zaraz się dowiesz.

Komputery i technologia są dziś częścią życia dzieci i młodzieży. To zasadnicza różnica do czasów ich rodziców – obecnych 30- i 40-latków, którzy swój okres edukacji częściowo spędzili w analogowym świecie, a częściowo w cyfrowym – będąc „pionierami” swojego pokolenia. Dziś ci rodzice i nauczyciele zastanawiają się, jak pogodzić tradycyjne i sprawdzone narzędzia z tymi nowoczesnymi, by wspierać edukację swoich dzieci i uczniów. Okazuje się, że grywalizacja i mechanizmy znane z gier doskonale łączą te dwa aspekty, stając się bardzo efektywnym narzędziem strategii uczenia się. Jakie korzyści niesie ze sobą wprowadzenie tych elementów w proces uczenia się, jakie konkretne mechanizmy można wykorzystać i gdzie można sprawdzić, jak działa gamifikacja w procesie edukacji dzieci i młodzieży?

Szkolne drużyny cheerleaders mogą przynieść wiele korzyści nie tylko szkole, ale także młodzieży w ich procesie wychowawczym. Jeśli do tej pory, szkolne cheerleaderki wywoływały skojarzenia rodem z amerykańskich filmów, gdzie stereotypowe cechy są wręcz przerysowane, to spieszę z informacją, że prawdziwy cheerleading jest od tego bardzo daleki.

Człowiek uczy się przez całe życie oraz w każdym miejscu. I najchętniej małymi porcjami. Jeśli tylko chce i jest ciekawy. Przybywa profesjonalnie przygotowanych przestrzeni edukacyjnych. Mam na myśli rzeczywistość uporządkowaną edukacyjnie i narracyjnie. Już nie tylko książki, ale i muzea i różnorodne wystawy. W czasie wakacji odwiedziłem wystawę przyrodniczą w Muzeum Narodowym w Pradze. Była to dla mnie nie tylko edukacyjna rozrywka, lecz i katalizator inspiracji oraz refleksji.

Pomysł wykorzystania podczas lekcji tekstów napisanych przez autorów piosenek nie jest niczym nowym – nauczyciele historii, języka polskiego i innych przedmiotów od lat zaskakują uczniów analizą utworów wykonywanych przez T-raperów znad Wisły, Jacka Kaczmarskiego, Elektryczne Gitary (płyta Historia), Perfect, Kult czy rodzimych raperów. Mam wrażenie, że im więcej czasu mija od daty napisania piosenki, tym trudniej młodym uczniom zrozumieć przekaz piosenek i ustalić niezbędny do tego kontekst.