Gdybym miał wymienić największe zaniechanie w polskiej szkole, to na pewno wskazałbym na brak jasnej wizji narodowej edukacji. Upominam się o to od dawna. A apel profesora Mariusza Zawodniaka, który ukazał się niedawno w sieci, to wołanie o uzasadnienie braku jakichkolwiek zmian ze strony decydentów. To, co dziś nazywa się reformą, to jedynie lifting, który próbuje ukryć niedoskonałość i ułomność obecnego modelu edukacji. Prawdy o niewydolności systemu nie można przykryć okrągłymi zdaniami i nowomową.

Kiedy dzisiaj mówimy o kulturze, to dzieje się to często w związku z religią, ze sztuką i teatrem, muzyką i architekturą, malarstwem i beletrystyką oraz edukacją. „Nie lubię kultury” mówi konsument zjawisk śmieciowych. Mógłby też powiedzieć, „nie lubię oddychać”, „nie lubię mówić” czy „nie lubię się uczyć”, co byłoby równie pozbawione sensu. Kultura determinuje nasze życie. Kultury uczymy się, przede wszystkim od bliskich nam ludzi – od ludzi w naszej ojczyźnie bliższej, naszym regionie.

Za trzy lata prawie wszystkie zawody wymagać będą umiejętności korzystania z nowoczesnych technologii – prognozuje raport Europejskiego Tygodnia e-Skills 2012. Zdominowany przez technologię świat wkracza w nasze życie. E-administracja to dopiero początek! Dzisiejszy obywatel żyje w prawdziwym e-świecie, który ze zbioru urządzeń, programów i procesów staje się prawdziwym technologicznym ekosystemem. Według szacunków Berg Insight, szwedzkiej firmy dostarczającej rozwiązania telekomunikacyjne dla biznesu, w 2020 roku na świecie podłączonych do sieci będzie ponad bilion urządzeń.

Choć od samego mierzenia nikt jeszcze nie urósł, to we współczesnej oświacie poważną rolę odgrywa pomiar. Procederowi temu  poddaje się uczniów trzynastoletnich, szesnastoletnich i abiturientów. Jego wynik decyduje o ludzkich losach. Piętnastolatków na całym świecie bada się poprzez Programme for International Student Assessment (PISA). Na tej podstawie orzeka się o jakości systemu oświaty – a więc także kultury danego państwa, czy narodu.

Od pewnego czasu obserwuję dwa znakomicie uzupełniające się zjawiska. To trendy, które coraz wyraźnie widoczne są w czasie wakacji. Z jednej strony to wychodzenie z autentycznymi wydarzeniami kulturalnymi i prezentowania ich w przestrzeni publicznej. Z drugiej, to obecność w tej samej przestrzeni utalentowanych, pełnych pasji młodych ludzi, którzy w ten sposób dorabiają do swojego kieszonkowego.

Pytanie dzieci o to, jak wyobrażają sobie przyszłość jest zawsze fascynujące. W odniesieniu do technologii edukacyjnych takie badania mają duży sens – w końcu to te dzieci będą kiedyś użytkownikami nowych urządzeń i programów, które jeszcze nie powstały. Firma Latitude zapytała dzieci w wieku do lat 12, jakie technologie chciałyby mieć do swojej dyspozycji – co takiego mogłyby robić wasze komputery, czego dziś one jeszcze nie potrafią?