Wszędzie jej pełno. Wystarczy otworzyć przeglądarkę lub jedną ze społecznościówek, by się o tym przekonać. Zasypują nas relacje z tego, jakie ktoś pytanie zadał na czacie oraz jak kuriozalną odpowiedź otrzymał. Lub przeciwnie – jak bardzo merytoryczna i jakościowa się okazała. Media szaleją – od hurraoptymistycznej wizji przyszłości, po pełne niepokoju zwiastowanie końca edukacji… No no, przyznać trzeba, że zrobiło się niezłe zamieszanie.

Ten pomarańczowy kot mieszka już niemal w każdej polskiej szkole, a zdarza się, że dzieci poznają go już w przedszkolu! Co decyduje o jego popularności? Wszystko dzięki temu, że wizualny język programowania nie jest jedynie narzędziem przydatnym na zajęciach komputerowych. Przeciwnie! Kot Scratch świetnie sprawdza się także na innych lekcjach. A żeby praca z nim była jeszcze przyjemniejsza, mamy dla Was kilka przydatnych podpowiedzi!

Programowanie w Scratchu nie sprowadza się do lekcji informatyki. Przeciwnie – aż się prosi, by sięgać po ten wizualny język programowania także na innych przedmiotach, zwłaszcza tych, które z programowaniem się nie kojarzą. Może spróbować na lekcjach języków obcych? Od czego zacząć?

Jak to się zaczęło? W tym roku szkolnym kolejny raz wzięłam udział w programie Fundacji Orange #SuperKoderzy. Poprzednio wraz z uczniami i uczennicami realizowałam ścieżkę „Dziennikarze Przyszłości”. Nagrywanie wywiadów, modyfikowanie dźwięku, tworzenie animacji oraz reportaży w programie Scratch było czymś zupełnie nowym w naszej szkole i przyniosło interesujące rezultaty. Dlatego postanowiliśmy sięgnąć po więcej i przenieść się do przeszłości!

Kochacie technologie edukacyjne i nie wahacie się ich użyć, kiedy są potrzebne? Dziś opowiem o niewielkim urządzeniu, które odniosło już globalny sukces. Zapowiedziane w 2015, a na rynek zostało wprowadzone w 2016 roku – mowa o płytce mikrokontrolera micro:bit. Zaprojektowane w Wielkiej Brytanii przez ekspertów BBC w ramach kampanii „Make It Digital”, dzięki której do szkół brytyjskich dostarczono milion takich mikrokontrolerów. A potem micro:bity podbiły świat. Co było dalej?

Programowanie, okulary VR, modelowanie 3D, robotyka – to jest to co kocham i wykorzystuję w swojej pracy. W ten sposób staram się motywować uczennice i uczniów do rozwijania pasji, kreatywności, do dążenia do celu. Większość z nich jest zafascynowana nową technologią i swobodnie porusza się po cyfrowym świecie. Oczywiście, zdarzają się jednostki, które mają pewne obawy. Zwyczajnie boją się, że sobie nie poradzą, coś zepsują. Na szczęście tak bywa tylko na początku…