Nie wyobrażam sobie nauczania bez współpracy z innymi nauczycielami. Podstawa programowa języka niemieckiego jako języka mniejszości jest tak trudna, że przy braku współpracy z polonistą, nauczycielem muzyki, informatyki czy religii jest praktycznie nie do zrealizowania. Ale rozwiązaniem tego problemu jest po porostu korelacja, której bazą jest podstawa programowa oraz plan dydaktyczny z języka polskiego.

fot. Fotolia.com

Głosy „przerażonych” – zewsząd. Ze wszystkich stron nadciągają jak zapowiedź chmury burzowej – ostrzeżenia, że współczesna młodzież jest niezaradna, nie potrafi zastosować w praktyce wiedzy, ich kreatywność leży plackiem, a dorośli mogą tylko załamywać ręce myśląc nad przyszłością świata, który dźwigać będą na swych umęczonych barkach za siebie i za swe potomstwo.

Polska szkoła jest zbyt „normalna”. A to błąd. W kontekście współczesnego świata kurczowo trzymamy się mylnego wzorca zarówno w Polsce, jak i w większości krajów na świecie. „Normalność”, jako trend w oświacie na całym globie, łatwo zweryfikować np.: obrazem tradycyjnych ławek w szkołach, stosowaniem utartych metod, poziomem nudy lub zadając proste pytanie uczniowi „Jak podoba Ci się nauka w twojej szkole?”.

Ministerstwo Administracji i Cyfryzacji, postanowiło wymiernie przyczynić się do zahamowania procesów cyfryzacyjnych w polskich szkołach poprzez ustalenie na zbyt niskim poziomie minimalnych wymagań dla łącza internetowego. Na stronie internetowej MAiC pojawił się projekt rozporządzenia Ministra Administracji i Cyfryzacji w sprawie wymaganej przepływności łącza dla usługi szerokopasmowego dostępu do Internetu jednostek uprawnionych (czyli m. in. szkół publicznych, zakładów kształcenia nauczycieli, publicznych bibliotek itd.).

Jedno jest pewne – żyjemy po raz pierwszy w czasach, w których niemal każdy nosi ze sobą kamerę i może z niej zrobić użytek. Oczywiście mówię o tej w telefonie. Jedne są lepsze, drugie nieco gorsze, ale wszystkie mają ten sam potencjał, który może być  wykorzystany do nauki. Kręcą pierwszoklasiści, uczniowie starszych klas szkoły podstawowej, gimnazjaliści, a nawet „poważni“ licealiści. Zadanie nauczyciela jest więc „proste“ – skoro już kręcą, niech ich dzieła (przy okazji) edukują.

Jak tworzyć przestrzeń do nauki, w której wszyscy będą cię czuć dobrze? Jak sprawić, żeby do szkoły i uczniowie i nauczyciele przychodzili z przyjemnością, gdyż radość będzie im sprawiać już samo przebywanie w szkole? Czy koniecznie potrzebujemy wielkich nakładów, aby coś zmienić, poprawić, sprawić, że w szkole będziemy po prostu czuć się dobrze? Chyba powinniśmy zacząć szerzej patrzeć na przestrzeń, w której się uczymy. Korzystajmy z dobrych wzorców.