W sierpniu 2012 r., w cztery miesiące od uruchomienia swej działalności, Coursera – jeden z dostawców masowych otwartych kursów on-line (ang. Massive Open Online Course, MOOC) szybko umacniający swą pozycję w sieci, zarejestrowała milion użytkowników z prawie 200 krajów. W grudniu 2013 r tych użytkowników było już 5,8 mln.

Jeden z najpopularniejszych serwisów zdjęciowych w internecie to Flickr.com, którego właścicielem jest grupa Yahoo.com. W ubiegłym roku serwis przeszedł metamorfozę i został dość gruntownie przebudowany, dzięki czemu odzyskał swoją dawną świetność, nowe funkcjonalności (kolekcje, geolokalizacja, tagi, społeczności), a przede wszystkim oferuje użytkownikom tyle miejsca na dysku (aż 1 terabajt), że zapełnienie go zdjęciami może trwać bardzo długo. To po prostu wymarzone narzędzie do wykorzystania w edukacji szkolnej i pozaszkolnej.

Ocena bloga, jako narzędzia edukacyjnego, nie jest jednoznaczna. Dla jednych jest to odchodzenie od nauki na rzecz zabawy oraz zaśmiecanie Internetu treściami banalnymi, pełnymi błędów i słomianego zapału. Można jednak na blog patrzeć jako na narzędzie wspierające działania, prowadzone na zajęciach lekcyjnych, a służące przede wszystkim wykształceniu danych umiejętności.

Szukając atrakcyjnych form pracy z młodzieżą , każdy z nas wcześniej czy później natknie się na bijącą rekordy popularności gamifikację, czyli stosowanie mechanizmów gier w nauczaniu. Realizując kolejne projekty metodą dramy on-line, staram się wprowadzać nowe rozwiązania zarówno w pracy na platformie jak i do działań podsumowujących, a zwłaszcza zwracać uwagę na aspekt zabawowy pracy.

Profesor Manfred Spitzer swoją ostatnią książką pt. „Cyfrowa demencja“ wzburzył wiele osób dość krytycznym spojrzeniem na wpływ technologii na rozwój mózgu. Nie przejmuje się krytyką i nadal robi swoje – prowadzi badania naukowe, popularyzuje ich wyniki i kształci ludzi do życia w zgodzie z wynikami tych badań. Dokładnie można o tym przeczytać na stronie jego centrum w Ulm (RFN). Jedno jest pewne – Spitzer przyczynia się do popularyzacji innego spojrzenia na rozwój człowieka. Czy ma rację?

Koniec rok staje się tradycyjnie okazją do podsumowania i bilansu tego wszystkiego, co stało się w naszym zawodowym i prywatnym życiu w ciągu ostatnich dwunastu miesięcy. To ważny moment, który może przynieść cenną informację o tym, czy to, gdzie teraz jesteśmy, co robimy, z kim i dla kogo pracujemy jest właśnie tym, czego pragniemy, z czego jesteśmy dumni i co sprawia nam satysfakcję.