Co zmieniać...

fot. Fotolia.com

Narzędzia
Typografia
  • Smaller Small Medium Big Bigger
  • Default Helvetica Segoe Georgia Times

Analizując deklaracje polityków, składane przez nich obietnice reform, prezentowane wizje naprawy systemu oświaty można dojść do wniosku, że głównym problemem polskiej edukacji są: 1) gimnazja; 2) zbyt wczesna inicjacja szkolna. Słuchając wypowiedzi decydentów można odnieść wrażenie, że kiedy zlikwidujemy te pierwsze oraz podniesiemy wiek obowiązku szkolnego do 7 lat trudności znikną. Polska szkoła automatycznie zostanie wyleczona...

To dość dziwny sposób myślenia. Szkoła peerelowska oparta na schemacie 8+4(5) wcale nie była lepszą szkołą. Proponowane rozwiązania odciągają uwagę od zasadniczych spraw. Trudno je traktować inaczej niż zasłonę dymną.

Dyskutujemy o rzeczach drugorzędnych

Po pierwsze, wyzwaniem nie jest istnienie gimnazjów tylko to, co się w nich dzieje. Dobrze pomyślane i zorganizowane gimnazjum, odpowiadające na realne potrzeby uczniów, może być fantastycznym miejscem do rozwoju. To, co dzisiaj wydaje się ich największym obciążeniem (skupienie młodych w tzw. trudnym wieku) może stać się wielką szansą (gdyby program gimnazjum koncentrował się na autentycznym wspomaganiu nastolatków w rozumieniu siebie i usprawnianiu ich kompetencji komunikacyjnych).

Po drugie, niewiele zmieni podniesienie wieku szkolnego. Polskie szkoły w większości nie są gotowe na sześciolatki. Zgoda. Ale tak samo nie są gotowe na siedmiolatki, dziesięciolatki czy czternastolatki. Po prostu niesione przez szkołę treści, sposoby ich podawania, relacje tam panujące są w dużym stopniu nieadekwatne do potrzeb uczniów. Nie wydają się także zbieżne z interesem społecznym.

Problemem jest treść nie forma. Klimat szkoły a nie jej podział strukturalny. Skupiamy się na ustawianiu i przekładaniu klocków zamiast na pytaniu: po co właściwie to robimy.

Notka o autorze: Tomasz Tokarz - doktor nauk humanistycznych, wykładowca akademicki, trener kompetencji społecznych, coach, mediator. Koordynator merytoryczny w NAVIGO – Centrum Innowacyjnej Edukacji. Pracownik naukowo-dydaktyczny w Dolnośląskiej Szkole Wyższej we Wrocławiu. Nauczyciel w kilku alternatywnych szkołach. Jego pasją jest pisanie o nowoczesnym obliczu edukacji i rozwoju osobistym.