Budujemy coraz ładniejsze budynki placówek edukacyjnych. Często zachwycamy się pięknymi przestrzeniami szkolnymi i możliwościami, jakie dają one dla prowadzenia ciekawych, angażujących zajęć. Ale często też bywa, że w tych pięknych przestrzeniach uczymy tak, jak 100 lat temu. Nie wykorzystując możliwości, jakie zostały stworzone. Aby aktywnie się uczyć niekoniecznie potrzebujemy najnowocześniejszych budynków - to jest możliwe w każdej przestrzeni szkolnej. Ale zawsze najpierw musimy zadbać o odpowiednie warunki.

Minęły dwa miesiące od rozpoczęcia roku szkolnego. Wielu nauczycieli stara się zintegrować ze sobą uczniów, wśród których są także uchodźcy z Ukrainy. Jak mocno ingerować w ten proces? Co zrobić, aby ułatwić budowanie relacji uczniom ukraińskim i polskim?

Polska edukacja powinna być wyłączona z walki politycznej - a politycy powinni mieć jak najmniej do decydowania o tym, jak dana szkoła uczy i z jakich korzysta narzędzi i wsparcia eksperckiego. Niestety tak się w naszym kraju nie dzieje, gdyż minister edukacji jest zawsze politykiem rządzącej partii/koalicji i stara się przede wszystkim przypodobać własnej partii i wyborcom, a na końcu może czasem także i społecznościom szkolnym. Politykom wszelkich maści, jak widać na przestrzeni ostatnich kilkunastu lat, wcale nie przeszkadza chory polityczny układ, dzięki któremu oświata w Polsce nie ma się wcale lepiej...

Jednym z ukrytych celów Lex Czarnek 2.0 jest utrudnienie możliwości finansowania edukacji domowej ze środków publicznych. Jest to próba zakwestionowania fundamentalnej zasady dla systemu edukacji, że pieniądze powinny iść za uczniem. To także kwestionowania prawa rodziców do wyboru takiej formy edukacji dzieci, która najlepiej odpowiada ich potrzebom. Jak widać marzeniem ministra Czarnka i MEiN jest model szkoły jako fabryki, z której wychodzą identyczne, zestandaryzowane "produkty" systemu edukacji. Pojawiły się nawet już głosy posłów rządzącej partii, że przedstawione rozwiązania są mocno przesadzone - jak to jeden z nich ujął, nie trzeba od razu wprowadzać zmian "siekierą"...

Kluczowa różnica między edukacją fińską a polską sprowadza się do zaufania i odpowiedzialności. Wbrew pozorom, fiński system edukacyjny na poziomie formalnym nie różni się jakoś zasadniczo od naszego. Różnice są natomiast w implementacji tego w praktyce, a w szczególności w podejściu społeczeństwa i jego instytucji do nauczycieli.

Codziennie popełniamy błędy. Niektórych nawet nie zauważamy, niektóre zauważamy tak bardzo, że staramy się je ukrywać lub nie przyznawać się do ich popełniania. A przecież to dzięki błędom świat zyskał żarówkę, coca colę czy viagrę. Pomimo zysków nadal traktujemy błędy jako niechcianych towarzyszy naszego życia. Trudno nam zaakceptować swoje i cudze mylenie się... Ale może spróbujemy?