Trudno być indywidualistą w szkole

Typografia
  • Smaller Small Medium Big Bigger
  • Default Helvetica Segoe Georgia Times
system oświatyIndywidualizm, rzecz piękna, acz są społeczności nauczycielskie wrogie temu, wrogie współpracy i indywidualistom, szczególnie jeśli szkolni indywidualiści osiągają sukcesy i ogromną wdzięczności społeczności uczniowskiej i rodzicielskiej. Jak zatem być tym indywidualistą w polskiej szkole? Jak docenić, a nie karać indywidualistów?
 
Nowoczesna edukacja, zmiany metod pracy, rzeczywiste i efektywne działania na korzyść uczniów możliwe są w szkołach prowadzonych przez dyrektorów otwartych na rozwój, podejmujących wyzwania, dbających o rzeczywisty rozwój uczniów. Ale w wielu, szczególni mniejszych, blokuje się nauczycieli indywidualistów, bo są niewygodni, wymagają pracy od innych, wprowadzania nowatorstwa do klas, przekładania teorii na praktykę, czego się nie chce robić.
 
Bywa i tak, że niekompetentny dyrektor zabrania stosowania aktualności programowych (których częśto nie chce znać), gdyż w jego wiedzy nie mieści się, że zagadnienia filmu i teatru mieszczą się w programie szkoły. Dla niego (niej) praca z wykorzystaniem filmu ogranicza się do oglądania. Bo cóż można więcej zrobić? A że motywy, a że sposób konstrukcji wydarzeń, planu, postaci lub środowiska, muzyka, efekty specjalne, rola barwy, to bzdura…
 
Trudno mówić o nowoczesnej szkole, jeśli wielu dyrektorów i nauczycieli, w dużym mieście, jest przeciwnych innowacjom – zgodnych z nowoczesną nauką; są przeciwni partnerstwu nauczyciela i ucznia, zaś dążących do pokazania uczniom dodatkowych możliwości rozwoju niszczy się, bo są po prostu niewygodni i wymagają rzeczywistych działań od innych.
 
Barwy mojej (byłej) szkoły to niewyobrażalna niechęć dyrektor i grona do współczesności. Nauczycielki, nie wprowadzając z kursów metodycznych niczego do lekcji; biblioteka z encyklopedią 13-tomową z 1962 r., literaturą i lekturami tych czasów, brak jakichkolwiek pomocy - i pieniędzy na nie – polonistycznych, zastój twórczy, ścisłe koleżeństwo w „nicnierobieniu”, więc jak mówić o barwach nowoczesności.
 
Nauczyciela indywidualistę, który potrafił zachęcić uczniów do twórczości literackiej, do wyrażania siebie i swego świata poprzez słowo, który (w szkole podstawowej liczącej ok. 120 uczniów) w ciągu trzech lat doprowadził ich ponad 200 razy na podia w ogólnopolskich konkursach literackich i poetyckich, nagradza się czy karze?
 
Logika mówi: nagradza, rzeczywistość mówi inaczej. Utrudnia się nauczycielowi drukowanie i kserowanie prac dzieci, przekonuje się je i ich rodziców do zaniechania startu w takich konkursach wykraczających poza najbliższy dom kultury czy sąsiednie szkoły, przez milczenie o sukcesach, po zabronienie ponad 20 laureatom wyjazdu na uroczystość rozdania nagród (sponsorowanego przez organizatora) i utajnianie wiadomości o osiągnięciach w konkursach.
 
Bo po co dzieci mają pisać? To nic nie da, lepiej niech rozbijają przestanki, palą śmietniki, niszczą co się da. To jest pozytywny indywidualizm młodzieży. Przynajmniej dla niektórych.
 
W szkole, o której piszę, ważne jest „My”, ale „My” rozumiane jako wąska społeczność przeciwna indywidualistom-nowatorom. A że indywidualista ciężko pracuje na rzecz uczniów, że dla dobra szkoły, że pozwala wielu jednostkom nabrać pewności siebie, uwierzyć w swoją wartość, nieść nadzieję, że potrafią wiele osiągnąć, to źle. Bo dzięki i temu ma wokół siebie wielu uczniów, udaje im się zaistnieć w kolejnym konkursie, stale coś piszą (nie pracują kosztem nauki!), oblegają kserokopiarkę, a to źle. Źle, bo i dzieci uważane za ostatnie, próbują tworzyć, a jeśli im się zdarzy zaistnieć jako laureat, nabierają pewności siebie, wkraczają na wyższy szczebel społeczności szkolnej. Bo jednak nie są najgorsi, bo coś potrafią, bo ktoś o nich myśli i dla pracuje.
 
Docenianie pozytywnych indywidualności jest sztuką, na którą nie stać wszystkich dyrektorów, wszystkich nauczycieli. Bywa tępiona jako bardo niewygodna rzecz, choć przysparzająca szkole znacznych sukcesów na dużą skalę.
 
Rozumiem, że należy propagować indywidualizm jako rzecz niezwykłej wartości, jednak baczmy, że w wielu placówkach jest niechętnie widziany lub niemożliwy, z powodu zwykłej, maluczkiej ludzkiej zazdrości, zazdrości posuniętej go granic niewyobrażalnych. Apeluję - najpierw walczmy z zazdrością, by móc docenić indywidualistów.
 
 

Jesteśmy na facebooku

fb

Ostatnie komentarze

Robert Raczyński napisał/a komentarz do ADHD: gdy mózg dziecka uczy się chronić
Z zainteresowaniem przeczytałem ten artykuł, który stara się przybliżyć środowiskowy wymiar ADHD. Ni...
Ppp napisał/a komentarz do ADHD: gdy mózg dziecka uczy się chronić
Po prostu to nie dzieci są złe, tylko system niedopasowany. Oczywiście dotyczy to nie tylko ADHD, al...
Maciej M. Sysło napisał/a komentarz do Luka pomiędzy nauczaniem a uczeniem się
Każdego nauczyciela interesuje, czy jeśli uczeń wykonał zadanie (zbudował robota czy inny obiekt, ro...
Marcin Polak napisał/a komentarz do Win-Win Barbary Nowackiej
Zgoda w 100% - dowodów na to, że politycy z prawej i lewej mają edukację narodową w najgłębszym "pow...
A co to jest ten dar? Coś wrodzonego czy coś wyuczonego? Tak jak można nauczyć się opowiadania tak m...
Ppp napisał/a komentarz do Luka pomiędzy nauczaniem a uczeniem się
A czy ta informacja zwrotna jest do czegokolwiek potrzebna?Jeśli jestem dobry, to o tym wiem i inf. ...
Z jednej strony prawda. Z drugiej, jak ktoś ma DAR opowiadania, to nie musi się uczyć sztywnych zasa...
Robert Raczyński napisał/a komentarz do Raportem w płot
Dziękuję za rzeczowy komentarz. Zgadzam się, że ESOKJ (CEFR) to fundament współczesnego nauczania ję...

E-booki dla nauczycieli

Polecamy dwa e-booki dydaktyczne z serii Think!
Metoda Webquest - poradnik dla nauczycieli
Technologie są dla dzieci - e-poradnik dla nauczycieli wczesnoszkolnych z dziesiątkami podpowiedzi, jak używać technologii w klasie