Co roku wyruszam w ekscytującą podróż z uczniami klas ósmych SP. Poznajemy się przeważnie dopiero w klasie 8, bo prawie niczego innego już nie uczę poza WOS. Zajmuje mi około miesiąca nawiązanie dobrych relacji z uczniami i zainteresowanie większości tym przedmiotem oraz zdobycie sporej ekipy dziewczyn i chłopaków do współpracy ze mną w Samorządzie szkolnym. Co roku świetnie się bawię i uczę od nich coraz to nowych rzeczy. Tak jest już od 2017 roku. Opowiem, jak się do tego dochodzi.

Najczęściej rozmowa o dziecku toczy się w szkole między nauczycielem a rodzicem, a ustalenia dotyczące ucznia/uczennicy zapadają ponad jego/jej głową. Spotkania trójstronne zmieniają tę sytuację diametralnie: czynią dziecko pełnoprawnym uczestnikiem rozmowy, której partnerami są ponadto wychowawca/wychowawczyni oraz rodzic. Są one wartościową alternatywą dla klasowych zebrań, znacząco tracących na użyteczności w epoce e-dzienników dających na bieżąco pełen dostęp do ocen i spostrzeżeń o uczniach.

Rozwój słusznie kojarzy się z wyjściem ze strefy komfortu. Jeśli się uczmy to ją przekraczamy. Jest to trudna prawda, gdyż wskazuje na konieczność wykonania wysiłku. Nauka czegoś nowego jest często niewygodna, ale wyjście ze strefy komfortu jest konieczne, aby się czegoś nauczyć i się rozwijać. Polecam artykuł o tym, jak się rozwijać wkładając wysiłek.

15 września obchodzony jest Międzynarodowy Dzień Kropki. Jest to święto odkrywania talentów, kreatywności, odwagi, a przede wszystkim dobrej zabawy. Ja to święto traktuję też jako pretekst do mówienia o mocnych stronach uczniów, o wzmacnianiu i odkrywaniu tych mocnych stron.

Wspieranie kreatywności dzieci jest kluczowe dla ich wszechstronnego rozwoju, obejmującego aspekty psychiczne, emocjonalne i manualne. Nauczyciele, rodzice i opiekunowie powinni inspirować młodych do twórczych działań i chronić je przed krytyką, która może hamować twórczy potencjał. Wspólne aktywności artystyczne oraz programy w szkołach mogą pomóc dzieciom wyrażać siebie i rozwijać wrażliwość oraz szacunek do innych.

„Tylko” ma w sobie bagatelizowanie, niesie lekceważenie tego, co robimy z troską i oddaniem. Ponieważ zawsze coś można zrobić lepiej, bardziej się przyłożyć, dlatego „tylko” jest nadal obecne i używane.