Warto czasem oderwać się od codziennej szkolnej praktyki i zastanowić się, czy podążamy właściwą drogą. Pamiętam, jak na pierwszych zajęciach z metodyki na uniwersytecie, prowadząca zadała nam pytanie: przypomnijcie sobie najciekawszą lekcję, która zapadła Wam w pamięć. Z rozmarzonymi twarzami jako ówczesne studentki polonistyki zaczęłyśmy wspominać zajęcia.
Wymieniałyśmy te z elementami teatru, rysowania, lekcje muzealne, w terenie, z eksperymentami - słowem cały możliwy repertuar niebanalnych osiągnięć nauczycieli, z którymi się zetknęłyśmy. Na koniec pani metodyk podsumowała: projektujcie więc każdą Waszą lekcję, by była podobna do tej, którą najlepiej wspominacie.
Dlaczego opowiadam tę anegdotę? Po pierwsze dlatego, że te słowa wywarły na mnie wtedy ogromne wrażenie swoją oczywistą prawdą i brzmiały niczym wyrzut sumienia, gdy na swoich lekcjach nudziłam się równie mocno jak moi uczniowie.
Po drugie – ważniejsze – ponieważ sama zadaję sobie pytanie, dlaczego stając pod tablicą tak często zapominamy, że sami byliśmy kiedyś uczniami. Że się na lekcjach nudziliśmy, gadaliśmy, rysowaliśmy, pisaliśmy liściki… Że wtedy – siedząc w ławce – byliśmy krytyczni wobec naszych belfrów i dobrze czuliśmy, w jaki sposób wolelibyśmy się uczyć, będąc zmęczeni siedzeniem w ławce i przepisywaniem z tablicy kolejnego zadania, wzoru czy schematu.
Co więc dzieje się z nami, gdy wchodzimy z dziennikiem do klasy i wcielamy się w nową rolę? Dlaczego odbieramy sobie nagle prawo do bycia dzieckiem – ciekawym, otwartym, żywym, chętnym do uczenia się? Dlaczego radość poznawania nowych przestrzeni nauki i lepszego rozumienia świata zamieniamy na śmiertelnie poważne wykłady i teorie? Dlaczego uważamy za niemądre uczenie poprzez zabawę, działanie, uruchamianie całego ciała a nie tylko głowy? Czy kiedykolwiek położyliśmy się w klasie na podłodze lub weszliśmy na stół, żeby wytłumaczyć trudne prawa fizyki lub zagadnienia filozoficzne? Dlaczego zabijamy kreatywność i nieschematyczność w imię kluczy, egzaminów, poprawności?
Nie jest łatwo odpowiedzieć sobie na te pytania. Jeszcze trudniej w codziennej szkolnej krzątaninie zadać sobie pytanie – czy gdybym był uczniem, lubiłbym siebie jako nauczyciela? Przypomnijmy sobie wszystkich tych, którzy wywarli na nas swoim zapałem, pasją, poczuciem humoru takie wrażenie, że sami postanowiliśmy uczyć innych. Przypomnijmy sobie, że sami byliśmy uczniami i niech to wewnętrzne dziecko wiedzie nas poprzez meandry naszego nauczycielskiego powołania.
