Dotychczasowa ostra konkurencja na rynku wydawnictw edukacyjnych sprzyja powstawaniu ciekawych pomysłów, bogatej obudowy graficznej i technologicznej. Polskie podręczniki powstające w ostatnim okresie mogą śmiało swoją atrakcyjnością i poprawnością metodyczną rywalizować z najlepszymi wydawnictwami Europy.
Wydawnictwa ścigające się o wybór przygotowywanych przez nich podręczników współpracują z najlepszymi specjalistami z obszarów dydaktyk szczegółowych w całym kraju. Mało tego, chcąc pozyskać klientów prowadzą często bardzo wysokiej jakości nieodpłatne szkolenia dla nauczycieli z zakresu nowatorskich metod nauczania i popularyzowania najnowszych trendów w edukacji. Współpraca nauczycieli z wydawnictwami stwarza okazję do udzielania informacji zwrotnej autorom, dzięki czemu doskonalone są kolejne edycje podręczników. Ten system zaowocował między innymi świetnym wynikiem polskich 15-latków w badaniach PISA.
Słabą stroną dotychczasowego stanu rzeczy są zbyt częste zmiany podręczników do tego samego przedmiotu w danej szkole. Skutkuje to ogromnym, nieuzasadnionym obciążeniem rodzin wielodzietnych, związanym z koniecznością kupowania nowych podręczników dla kolejnych dzieci w rodzinie. Zaproponowany przez MEN sposób rozwiązania tego problemu to niestety kolejny pomysł równania w dół. Konstruowany w pośpiechu, pozbawiony konkurencji podręcznik musi być kiepski. Będzie kolejnym przyczynkiem do pogłębiania przepaści pomiędzy szkolnictwem samorządowym i niesamorządowym.
Czy nie prościej rozbudować system stypendialny wspierający wielodzietne rodziny? Może warto pomyśleć o rozporządzeniu, obligującym do wyboru jednego podręcznika przez nauczycieli uczących tego samego przedmiotu w danej szkole np. na dwa cykle kształcenia? W szkołach prowadzonych przez STO nauczyciele wspólnie z rodzicami będą nadal wybierać najlepsze podręczniki, uwzględniając potrzeby i zainteresowania uczniów oraz predyspozycje poszczególnych nauczycieli. W tym samym czasie niepotrzebne już w rodzinach książki będą nadal w dyspozycji szkoły, powiększając jej zasoby i służąc potrzebującym. Może warto zastanowić się nad takim rozwiązaniem?
Niezbyt bogate Państwo, jakim jest Polska, nie jest w stanie samo sfinansować usług edukacyjnych na odpowiednim poziomie. Tylko dla pozorów powszechnej dostępności nie powinno podejmować takich drastycznych kroków, jak te proponowane przez MEN.
Notka o autorce: dr Anna Okońska-Walkowicz jest prezesem Społecznego Towarzystwa Oświatowego, organizacji pozarządowej, prowadzącej ponad 150 szkół i placówek edukacyjnych w całym kraju.
Przeczytaj także w Edunews.pl:
Ostatnie komentarze