Strona 2 z 2
Uczmy remiksować. Od teorii rusztowań do praktyki remiksu
Typografia
- Smaller Small Medium Big Bigger
- Default Helvetica Segoe Georgia Times
- Tryb czytania
Spis treści
Przemieszczając się w czasie (a więc w dół tabeli), łatwo zauważyć rosnącą podmiotowość ucznia i malejącą (do zera?) rolę nauczyciela. Na ślad znikającego nauczyciela i przyczyn procesu znikania można natrafić, analizując wachlarz powszechnych dziś sposobów wykorzystania technologii informacyjnych przez uczniów (ostatnia rubryka Tabeli 1). Uczniowski racjonalizm ery cyfrowej każe im odrzucać szkolną ofertę:
| - | uczenia się czynności, które potrafi wykonać automat, program, komputer, komórka; |
| - | ręcznego notowania lub opanowywania pamięciowego informacji możliwych do zanotowania aparatem fotograficznym posiadanym zawsze przy sobie lub dostępnych na wyciągnięcie ręki w Sieci; |
| - | wyszukiwania ręcznego informacji (np. w papierowych książkach), dających się wyszukać automatycznie; |
| - | tworzenia od zera obiektów wiedzy dostępnych masowo w Sieci. |
Nie wartościujemy takich postaw, ale przyjmujemy do wiadomości fakt ich postępującego upowszechnienia. Potraktujmy je raczej jako podstawę do budowania na nich nowej szkoły, niż do coraz bardziej bezowocnych prób zrekonstruowania starszej wersji młodzieży, lepiej pasującej do istniejących schematów.
Zestaw postaw, działań i zachowań nazwany tu metodą rusztowań v.3.0 w warunkach polskich ukształtował się w gruncie rzeczy samoistnie i oddolnie. Jest raczej odruchową uczniowską strategią reagowania na nieatrakcyjną ofertę szkoły, niż strategią pedagogiczną. Wpisuje się on też w ogólniejszy zespół zjawisk określany mianem kultury remiksu. Naszym zdaniem zasługuje na szerokie wykorzystanie pedagogiczne. Ba! Domaga się niezwłocznego wykorzystania (wszak szkoła uczy nie tylko przez swoje aktywne działania, ale także poprzez zaniechanie pewnych działań). Aby tak mogło być, trzeba do jej realizacji kompetentnych nauczycieli – facylitatorów, rozumiejących kulturę remiksu. Powszechne użycie technologii kopiowania i wklejania, utożsamiane przez niektórych pracowników sektora edukacji ze złem wcielonym, samo w sobie nie jest ani dobre, ani złe. W gruncie rzeczy cywilizacja człowieka ma swój początek w opanowaniu przez pewien bardzo specjalny gatunek ssaków czynności coraz bardziej efektywnego kopiowania tego, co zdołali osiągnąć starsi. Od zawsze to właśnie tworzyło rusztowanie do budowania coraz wyższych pięter nowej wiedzy i kompetencji.
Odpowiedzi na pytanie, jak na kombinacji klawiszy CTRL+C i CTRL+V budować strategię rusztowań, autorzy będą próbowali udzielić w oddzielnym artykule.
[Notki o autorach: Sabina Furgoł pracuje w Regionalnym Ośrodku Metodyczno-Edukacyjnym „Metis” w Katowicach; Lechosław Hojnacki pracuje w Kolegium Nauczycielskim w Bielsku–Białej]
Bibliografia:
1. Wood, D., Bruner, J.S., Ross, G.:. The role of tutoring in problem solving. [w:] Journal of Child Psychology and Child Psychiatry, 17/1976.
2. Heugl H., Kutzler B., (red.): DERIVE in Education: opportunities and strategies, Chartwell-Bratt, Bromley, England, 1993.
3. Kutzler B,, 2000, The algebraic calculator as a pedagogical tool for teaching mathematics. [w:] International Journal of Computer Algebra in Mathematics Education, 7(1)/2000
