Oglądając obrazy pokazujące w jakim tempie zmienia się otaczający nas świat, a w szczególności zmiany klimatyczne, następujące w ostatnim czasie, powinny zastanowić każdego i zmusić do głębszej refleksji na temat tego, jakie jest moje miejsce w świecie i co mogę zrobić, aby moje funkcjonowanie nie wpływało negatywnie na stan klimatyczny świata. Uważam, że jako nauczyciel, osoba mająca wpływ na rozwój uczniów i kształtująca postawy przyszłych pokoleń, w szczególny sposób powinnam dbać o to, aby moje zachowania i nawyki dawały uczniom przykład świadomego i odpowiedzialnego funkcjonowania w otaczającym nas świecie.
Pierwsze i chyba najbardziej znaczące pytanie, jakie powinniśmy sobie zadać - jeśli nie mieszkamy w górach - to “kiedy ostatnio widzieliśmy śnieg leżący w naszej okolicy przez przynajmniej tydzień?”. To pytanie zadałam sobie, podczas jednej z lekcji, kiedy to czytaliśmy z uczniami wspomnienia dziadków ilustrowane zdjęciami z dawnych czasów. Na wielu z nich widać było uśmiechnięte dzieci jeżdżące na starodawnych sankach czy nartach. Wtedy to, dzieciaki zwróciły uwagę, że każdemu takiemu zdjęciu towarzyszy zimowa aura czyli śnieg po pas… No właśnie, to wtedy opowiedziałam im o moich wspomnieniach z dzieciństwa, kiedy to już w listopadzie wyciągaliśmy sanki i narty i trzymaliśmy je zbiorowo na blokowych klatkach. Mama martwiła się, że znowu kombinezon jest za mały i trzeba kupić nowy. W drodze do domu zjeżdżało się z górki na wszystkim, łącznie z tornistrami, które potem wraz z zeszytami trzeba było suszyć na kaloryferach. Jak jest teraz, każdy wie i gdyby nie to, że dzieciaki wyjeżdżają na narty, nigdy nie zobaczyłyby śniegu na żywo. Wszystkie tematy w rozkładzie materiału, dotyczące zabaw na śniegu i eksperymentów, jakie można przeprowadzić na mrozie, można wyrzucić do kosza. I nie trzeba być ekspertem w dziedzinie klimatologii, żeby stwierdzić, że taki stan rzeczy nie bierze się znikąd.
Od dłuższego czasu oglądamy w telewizji, prasie, sieci zdjęcia płonących lasów, susze, ginące gatunki zwierząt, ptaki umierające z powodu plastikowej zawartości żołądka, wycieki tankowców i pływające w ropie ptaki, orangutany tracące swoje terytoria z powodu wycinki lasów deszczowych i wiele innych przykrych obrazów, nad którymi nie sposób przejść obojętnie. Powstaje kolejne pytanie: czy ja, jako zwykły obywatel, jestem w stanie coś zrobić? Być może wiele osób odpowie: Nie! Co ja, jeden mały człowieczek mogę uczynić, aby zmienić tę pędzącą machinę? Otóż ja, z całą odpowiedzialnością i przekonaniem odpowiem: Mogę zrobić WIELE! W myśl przesłania zawartego w przypowieści o rozgwiazdach, możemy zrobić bardzo dużo. To my, ludzie, możemy zmienić bieg wydarzeń czyniąc nawet najmniejszy krok, bo w ślad za nami mogą pójść inni, a za nimi kolejni.
Od czego zacząć? To proste! Zacznij nosić wielorazowe torby na zakupy i staraj się w żadnym wypadku nie kupować plastikowych toreb. Foliowe torebki na warzywa w supermarketach możesz zastąpić woreczkami uszytymi z firanek. Jeśli lubisz pić kawę na mieście, zabieraj z domu kubek termiczny. W niektórych kawiarniach dostaniesz nawet rabat na taką kawę we własnym kubku. Pamiętaj, że papierowe kubeczki na kawę, są powlekane specjalną folią i takiego kubka nie możemy wrzucić do pojemnika na karton. Nie kupuj plastikowych słomek, zastąp je papierowymi lub metalowymi. Nie kupuj nowych kolekcji ubrań, kiedy te, które masz w szafie, są jeszcze dobre i można je czasem lekko przerobić, aby nadać im nowe życie i nadal wyglądać w nich dobrze. Przeczytaj uważnie ulotki dotyczące segregowania śmieci. My Polacy, źle segregujemy śmieci i tylko część z nich jest przetwarzana ponownie. Wspieraj lokalnych rolników. Kupuj warzywa i owoce sezonowe. NIE KUPUJ produktów zawierających olej palmowy, dla uprawy którego wycina się lasy deszczowe. Nie wyrzucaj jedzenia! Kupujemy go za dużo i rocznie statystyczny Polak wyrzuca ok 250kg niezjedzonych towarów. Kup bidon na wodę i pij kranówkę. Zacznij chodzić do biblioteki, korzystaj z wymiany książek. Naucz się tworzyć własne detergenty z mniej szkodliwych niż powszechne, substancji czyszczących. Oszczędzaj prąd, wodę i papier. Pokochaj naturę, tę blisko, obok Ciebie. Rób to świadomie i odpowiedzialnie. Zaraź postawami swoich domowników i przyjaciół.
I wtedy właśnie zacznij działać z uczniami. Bo człowiek wyznający pewne zasady, czyniący to z głębi serca i rozumu, jest bardziej wiarygodny i przekonywujący. Daj uczniom swobodę myślenia. Pozwól dowodzić, podważać, dociekać, sprawdzać. Bo uczeń myślący, to samostanowiący przyszły obywatel świata, potrafiący powiedzieć NIE! i umiejący zmieniać otoczenie na lepsze.
Zapraszam na moje wystąpienie podczas INSPIR@CJI WCZESNOSZKOLNYCH 2020 w Warszawie:
***
Organizatorami zorganizowanej w dniach 7-8 marca br. konferencji INSPIR@CJE WCZESNOSZKOLNE 2020 były:
Fundacja Rozwoju Społeczeństwa Wiedzy THINK!, Edunews.pl oraz Think Global sp. z o.o.
Partnerem merytorycznym była społeczność nauczycieli grupy Superbelfrzy RP i Superbelfrzy Mini.
Partnerami konferencji byli: Learnetic, Mentor, Nowa Szkoła, Fundacja Orange oraz Warszawskie Centrum Innowacji Edukacyjno-Społecznych i Szkoleń.
Partnerem medialnym konferencji był Głos Nauczycielski.
Notka o autorce: Joanna Apanasewicz jest nauczycielką edukacji wczesnoszkolnej w Szkole Podstawowej w Chrząstawie Wielkiej. Autorka scenariuszy, materiałów edukacyjnych i publikacji dotyczących wprowadzania nowych technologii do edukacji, programowania, a także kreatywnych i aktywizujących metod nauczania. Trenerka, mentorka i ekspertka edukacyjna w Stowarzyszeniu Cyfrowy Dialog (d. Stowarzyszenie Mistrzowie Kodowania) w projekcie „Zaprogramuj Przyszłość”. Blogerka, należy do społeczności Superbelfrzy RP.
PRZECZYTAJ TAKŻE:
>> Rozwijanie aktywności badawczej dzieci
.
