Mówi się, że aby osiągnąć mistrzostwo w swoim zawodzie, w moim przypadku zawodzie nauczyciela, potrzeba 10 lat pracy. Przez ten czas człowiek weryfikuje swoją wiedzę i umiejętności jakie nabył podczas studiów. Buduje warsztat pracy, gromadzi materiały, wypracowuje metody, które jego zdaniem sprawdzają się, udoskonala je. Uczy się wybierać odpowiednie programy, dostosowywać je i modyfikować w zależności od potrzeb i możliwości psychofizycznych swoich podopiecznych. Uczy się jak tworzyć więź z uczniami tak, aby nie przekraczać granic ale żeby ta więź opierała się na partnerstwie i zaufaniu. 10 lat, w moim przypadku 14. Zostałam mistrzem! Tak mi się chyba wydawało, aż do momentu kiedy nie zmieniłam pracy.
Po 14 latach postanowiłam zmienić środowisko i zatrudniłam się w całkowicie odmiennej placówce, niż ta, w której wszystkiego się nauczyłam. Ze szkoły niepublicznej przeszłam do placówki publicznej, która na wielu płaszczyznach różni się od poprzedniej mojej pracy. Inny zakres obowiązków, zwyczaje, liczebność klas, hałas, biblioteka, gabinet psychologa i pedagoga, pielęgniarka i wreszcie zmianowość.
Jestem osobą, która lubi wyzwania i zmiany, ale nie spodziewałam się, że ta zmiana tak bardzo zmusi mnie do przewartościowania wielu moich przekonań, przyzwyczajeń i metod, które okazały się nieskuteczne w nowych warunkach. Wiele rzeczy, których nauczyłam się w ciągu ostatnich 14 lat pracy, nagle nie mogło zaistnieć w mojej pracy. To znacznie podcięło skrzydła i spowodowało, że zaczęłam wątpić we własne umiejętności. Przyszły momenty zwątpienia i zniechęcenia. Ale nie nazywałabym się Apanaski jeśli miałoby to sprawić, że stanę się nauczycielem, który porzuca wszystkie ciekawe metody pracy bez próby ponownego zmodyfikowania i dostosowania ich do nowej rzeczywistości.
Czy nauczyciel, który poddaje się i rezygnuje z grania na matmie w kostki, bo jest zbyt duży hałas i chaos, nie organizuje pracy w grupach, bo grupa nie potrafi się dogadać, nie eksperymentuje, bo to za dużo przygotowań dla 25 osobowej grupy, jest nauczycielem który osiągnął mistrzostwo i szczyt własnych możliwości? Ja za takiego bym się nie uważała. I mimo, że często mam dość różnych spraw związanych ze szkołą, szukam sposobów, aby nie zgasła moja wewnętrzna motywacja. Staram się znaleźć balans między pracą, a życiem prywatnym, bo to istotny czynnik wpływający na równowagę psychiczną każdego człowieka. Jest wiele technik, które pozwalają znaleźć taki balans. Dobrym sposobem są tzw. czyściciele głowy, którzy pozwalają oderwać się na chwilę od trudnych tematów, odetchnąć, złapać oddech, wyciszyć się. Niektórzy jeżdżą rowerem, inni pływają, uprawiają jogę, szydełkują, a dla mnie takim czyścicielem jest rysowanie i muzyka. Ważne są też motywatory.
Co nas motywuje? Nauczyciele odpowiadają, że uśmiech i sukcesy dzieci, mądrzy dyrektorzy, dobre praktyki, ciekawe konferencje, na których można zobaczyć jak pracują inni i zainspirować się ich pracą. Dużą rolę odgrywają w naszym życiu przyjaciele, którzy potrafią słuchać, nie oceniają, nie radzą, ale prowokują do przemyśleń i pomagają znaleźć rozwiązanie. Bycie refleksyjnym nauczycielem to chyba bardzo ważna cecha. I myślę sobie, że gdyby nie nastąpiła taka zmiana w moim życiu, nie miałabym okazji dokonać tylu przemyśleń, ewaluacji własnych umiejętności, spróbować nowych rozwiązań, no bo przecież po 14 latach stałam się mistrzem. Nie napotkałabym nowych trudności, które wbrew naszym sądom, są nam potrzebne. To one nas umacniają i pozwalają się rozwijać. A wyjście z trudnej sytuacji? Zawsze jest! Trzeba tylko chcieć je znaleźć :-)
***
Zapraszamy na wystąpienie Joanny Apanasewicz podczas INSPIR@CJI WCZESNOSZKOLNYCH 2019 w Warszawie:
***
Organizatorami zorganizowanej w dniach 23-24 lutego br. konferencji INSPIR@CJE WCZESNOSZKOLNE 2019 były: Fundacja Rozwoju Społeczeństwa Wiedzy THINK!, Edunews.pl oraz Think Global sp. z o.o..
Partnerem merytorycznym była społeczność nauczycieli grupy Superbelfrzy RP i Superbelfrzy Mini.
Partnerami konferencji byli: Fundacja Orange, Learnetic S.A. oraz Warszawskie Centrum Innowacji Edukacyjno-Społecznych i Szkoleń.
Media partnerskie to Głos Nauczycielski i kwartalnik Wokół Szkoły.
Notka o autorce: Joanna Apanasewicz - nauczycielka edukacji wczesnoszkolnej w Szkole Podstawowej w Chrząstawie Wielkiej. W swojej pracy wykorzystuje technologie informacyjno-komunikacyjne, które są jednocześnie jej pasją. Uwielbia prace ręczne i wykonuje proste pomoce dydaktyczne przy wykorzystaniu prostych przedmiotów z otoczenia.
