Lato sprzyja wyprawom do lasu, na łąkę i bliższemu kontaktowi z naturą. To, co mijamy obok siebie w codziennym zagonieniu, w wakacje możemy dostrzec niemal przez lupę. Warto się zatrzymać i zachwycić. Polska przyroda może przyprawić o motyle w brzuchu, widoki cichej tafli jeziora, mgła nad górami, czy błękit morza koi i pozwala naładować akumulatory na kolejny rok szkolny.

Powtarza się to od wielu lat. Z końcem roku wydaje się, że następny nie może przynieść wiele nowego. Ta sama podstawa programowa, ten sam pokój nauczycielski, to sama klasa. Kiedy jednak przychodzi analizować podstawę programową po doświadczeniach kończącego się roku, najnowszą glottodydaktykę (bo więcej czasu na refleksję), media (ot, chociażby możliwości nowych edytorów), a przede wszystkim poszczególne klasy, grupy i indywidualnie uczniów i uczennice, których poznawałem przez rok, to okazuje się, że od 1 września będę miał do czynienia z zupełnie świeżym krajobrazem oświatowym, z inną przestrzenią uczenia się. To chyba uzależnia i trzyma w zawodzie. Jest tez nadzieja, że popełnię mniej błędów…

Wszyscy jesteśmy za poprawą jakości szkoły - w ogóle i w różnych aspektach i przejawach jej działalności i ten truizm jest wbrew pozorom ważnym punktem wspólnym. Różnić się zaczynamy, gdy trzeba wskazać co uważamy za wskaźnik tej wyższej jakości, a różnimy się jeszcze bardziej, gdy przychodzi nam wskazać możliwe drogi do jej osiągania.

Współczesne młode pokolenie to tzw. cyfrowi tubylcy, pokolenie sieci, sieciaki, pokolenie Googla. Spektrum nazw jest tu bardzo bogate, a każda z nich wskazuje na głębokie zanurzenie przedstawicieli tego pokolenia w medialnym świecie.

Gdy poruszane są kwestie związane z wpływem korzystania z nowych technologii na strukturę sieci neuronalnej, wiele osób protestuje, twierdząc, że mózgi cyfrowych tubylców nie mogą w istotny sposób różnić się od mózgów wcześniejszych pokoleń, bo na takie zmiany potrzeba dużo więcej czasu. Na wielu konferencjach formułowane są opinie, że w ciągu ludzkiego życia w mózgu nie mogą dokonać się żadne istotne zmiany. Niektórzy twierdzą nawet, że nasz mózg wciąż jeszcze lepiej przystosowany jest do życia w jaskiniach niż do dzisiejszego środowiska. Trudno o większe nieporozumienie!

Mamy pomysł, dzielimy się nim z innymi. Szukamy sprzymierzeńców, którzy podzielają nasz entuzjam i wspólnie zaczynamy zmieniać nasze najbliższe otoczenia. Jedno jest pewne. Każda zmiana zaczyna się od pojedyńczego człowieka. Innej drogi nie ma. To nasze dotychczasowe decyzje sprawiły, że jesteśmy tu, gdzie jesteśmy. Od naszych wyborów zależy miejsce, w którym znajdujemy się dziś i będziemy w przyszłości. Nasze indywidualne decyzje określają nasze aktywności i ludzi, którzy nas otaczają.