Bardzo ważna dla procesu uczenia się jest świadomość, że się uczymy, że robimy postępy. Skąd mamy o tym wiedzieć? Ludzką naturą jest chęć osiągania szybkiego sukcesu. Jeśli np. chcemy schudnąć, to cyklicznie monitorujemy spadek naszej wagi. Cieszy nas nawet minimalny jej spadek. Dlaczego to robimy? Ponieważ śledzenie postępów pomaga budować poczucie kompetencji i osiągnięć, co prowadzi do większej pewności siebie, która następnie daje nam odwagę, do podejmowania wyzwań.

W listopadzie 2014 roku Instytut Badań Edukacyjnych zorganizował konferencję naukową poświęconą ewaluacji wewnętrznej. Jej program, adresowany przede wszystkim do dyrektorów szkół podstawowych, służył zaprezentowaniu rozmaitych narzędzi, przydatnych w wewnętrznej ocenie jakości pracy tych placówek. „Interpretacja wyników standaryzowanych testów osiągnięć szkolnych”, „Kontekstowy model efektywności nauczania dla I etapu edukacyjnego”, „Model edukacyjnej wartości dodanej dla II etapu edukacyjnego” – to tematy niektórych tylko spośród wielu zajęć warsztatowych. Niestety, w programie zabrakło miejsca dla najważniejszego, moim zdaniem, narzędzia ewaluacji, jakim powinien być spacer dyrektora po szkole, najlepiej codzienny.

„A moja mama na mojego tatę powiedziała wczoraj…” i tutaj zszokowana i czerwona ze wstydu mama próbuje się tłumaczyć sąsiadce czy przedszkolance. Któż nie słyszał/doświadczył takich sytuacji? Okazuje się, że dzieci wyjątkowo dużo rejestrują, a jednocześnie... zaskakująco wielu bodźców mogą nie zauważyć. To wcale nie paradoks.

Po eskalacji rosyjskiej agresji na Ukrainę w lutym 2022 roku w Polsce pojawiły się setki tysięcy dzieci i młodzieży z doświadczeniem uchodźstwa i przymusowej migracji. Nasze społeczeństwo – w wielu miejscach dość jednolite – niemal z dnia na dzień stało się wielokulturowe.

Jest problem w komunikacji między nauką a mediami i społecznością. Czasem na siłę podkreślana jest sztuczna sensacyjność odkryć naukowych, co wykrzywia obraz przekazywanych rezultatów badań. Z drugiej strony nie wszystko jest zrozumiałe dla dziennikarzy, dlatego interpretują je po swojemu. Jednocześnie wiele ważnych treści jest nie zauważona (bo nie zostały zrozumiane?). Potrzebne są nowe rozwiązania, ułatwiające komunikację nauki ze społeczeństwem. Inaczej rodzić się będą kolejne teorie spiskowe i niezrozumienie społeczne nauki.

Często mówimy o życzliwości, zarówno w kontekście relacji online, jak i offline. Jednak czy nasi uczniowie i uczennice tak samo rozumieją, czym są życzliwe zachowania? Kiedy zaczynamy się nad tym głębiej zastanawiać okazuje się, że składa się na nie wiele elementów, takich jak pomoc, szacunek, dobro, zrozumienie, empatia czy tolerancja.