Transformacja przestrzeni szkoły powinna zaczynać się od zmiany w nastawieniu całej społeczności szkolnej i odpowiadać na potrzeby nauczycieli i uczniów związane z koncepcją pedagogiczną, jaka przyjęta została w szkole. Coraz więcej osób związanych z edukacją formalną zaczyna zdawać sobie sprawę z tego, że metody, jakie stosujemy w szkole oraz treści programowe muszą ulec zmianie, jeśli chcemy nadążyć za zmieniającym się światem. Musimy ponownie przeanalizować i wymyślić edukację – nauczanie i uczenie się – od nowa, na miarę XXI wieku.

Dobre systemy oceniania są zgodne z celami i intencjami oceniania. Czyli powinny pozwalać uczniom przejąć kontrolę nad procesem uczenia się, umożliwiać poprawę wykonanej pracy i dokonywanie postępu w nauce.

Niedawno (16 grudnia 2021) w Edunews.pl ukazał się artykuł pt. „Przyszłość jest dziś. Cyfrowy mózg?”, w którym opisano wystawę w Centrum Nauki Kopernik w Warszawie pod takim właśnie tytułem. Jedną z czterech grup tematycznych tejże wystawy jest sztuczna inteligencja (AI – ang. artificial intelligence), która – jak wynika z opisu wystawy – jest silnie obecna także w pozostałych trzech grupach (relacje, twórczość, zaufanie). Ma to głębokie uzasadnienie, gdyż sztuczna inteligencja to obecnie jedno z najważniejszych narzędzi rozwoju nauki, gospodarki i szeroko rozumianego postępu.

Kiedy myślimy o współpracy szkolnej lub międzyszkolnej zazwyczaj mamy na myśli projekt na konkretny temat i w wyznaczonych ramach czasowych. Tymczasem taką współpracę da się zorganizować inaczej, np. współpracując stale, przez cały etap edukacyjny. W ten sposób razem realizujemy podstawę programową, razem zdobywamy wiedzę i rozwijamy umiejętności, razem planujemy i uczymy się uczyć. “Razem” oznacza współpracę nauczycieli oraz uczniów.

Nauczyciel wspomagający (w aktualnej terminologii: nauczyciel współorganizujący proces kształcenia - przyp. red.) pomaga podopiecznemu w dostosowaniu się do otaczającej go rzeczywistości po to, aby ten mógł dobrze w niej funkcjonować. Zadania nauczyciela w szkolnej rzeczywistości są codziennie inne i wynikają z indywidualnych, często bardzo różnych potrzeb, zaburzeń czy ogólnego sposobu funkcjonowania osób neuronietypowych.

Wyobraźmy sobie szkołę. Szkołę bez ocen. Szkołę bez egzaminów. Szkołę, w której na pierwszym miejscu są wrażliwość, bo przecież uczymy naszych uczniów empatii, bo w niej również kształtujemy postawy i umiejętności, które wykorzystają w swoim życiu. Szkołę, w której jest działanie, bo teoria to nie to samo, co praktyka.