Zacznijmy od prostego pytania: co jest najważniejsze w szkole? Sądząc po praktyce, przeliczając poświęcany czas i pieniądze - odpowiedź nasuwa się taka: najważniejsze w szkole to programy (i ich realizacja) oraz podręczniki. Słabo w tym wszystkim wypada zainteresowanie się Człowiekiem. Potrzeby dzieci – uczniów realizowane są dość marnie.

Gdy uczniowie pracują na domowych komputerach z dostępem do internetu, osiągają zwykle lepsze wyniki w nauce niż rówieśnicy, którzy dostęp do internetu mają okazjonalnie w szkole lub innych punktach dostępu. Badania przeprowadzone przez brytyjską e-Learning Foundation potwierdziły hipotezę, którą od dawna stawiało wielu edukatorów zajmujących się TIK w edukacji.

Howard Gardner mówi: jako badacz i psycholog zgłębiałem tajniki ludzkiego umysłu. Badałem jego rozwój, organizację i to, jak wygląda w pełni swego rozwoju. Obserwowałem, jak ludzie zdobywają wiedzę, jak wykorzystują kreatywność, jak kierują innymi, jak zmieniają swój i cudzy umysł. Od czasu do czasu  przedstawiałem poglądy na temat tego, jak umysł powinien funkcjonować.

Żegnając tegorocznych gimnazjalistów zadałem im pytanie, które usłyszałem na konferencji prowadzonej przez Marshalla Goldsmitha. Na pytanie: Ilu z was chciałoby, aby ludziom na świecie żyło się lepiej, dostatnio i szczęśliwie, wszyscy podnieśli ręce. Uczniów też o to zapytałem. Zdawałoby się, że odpowiedź może być jedna. Ku mojemu zaskoczeniu, niewielu zareagowało.

OECD zaprezentowała wyniki badań uczniów „Students On Line“ będące częścią Międzynarodowego Programu Oceny Umiejętności Uczniów, czyli PISA 2009. Badano w nim  umiejętności korzystania z internetu. Wyniki polskich uczniów można określić krótko: kl@pa. Gorszy wynik od nas wśród krajów UE odnotowali tylko uczniowie austriaccy.