Minęła połowa września, a im bardziej nowy rok szkolny daje mi się we znaki, z tym większą nostalgią wspominam wakacje… Wakacje Jarosława Pytlaka… Czas spokoju i wypoczynku, odłożenia na bok codziennych pedagogicznych trosk, oddalenia od zgiełku cywilizacji, ładowania akumulatorów na kolejny rok szkolny. Tak właśnie było… dwadzieścia lat temu. Piętnaście lat temu. Dziesięć lat… Dziesięć?! Nieee, dziesięć lat temu, to już chyba tak nie było!

Umiejętności matematyczne z uczniami z SPE doskonalimy w każdej sytuacji i na wiele sposobów. Bardzo często treści matematyczne są zbyt trudne i niezrozumiałe dla naszych dzieci, ponieważ są abstrakcyjne. Deficyty w zakresie logicznego myślenia dodatkowo potęgują trudności matematyczne. Dlatego warto sięgać po takie środki dydaktyczne, które nie tylko będą dostosowane do potrzeb naszych uczniów, ale przede wszystkim je zainteresują, maksymalnie zaangażują i będą atrakcyjne.

Najpoważniejsze zmiany w podstawie programowej dokonały się chyba w obszarze informatyki. W nowej podstawie programowej wskazano, że uczniowie rozpoczynają naukę programowania od klasy I szkoły podstawowej i stopniowo przez całą edukację na I i II etapie kształcenia powinni rozwijać coraz bardziej zaawansowane umiejętności. I to jest chyba jedna z tych niewielu dobrych zmian w szkole.

„Cnota jest wiedzą” – to jedno z fundamentalnych twierdzeń leżących u podstaw współczesnego świata, które przypisuje się Sokratesowi. Słyszymy to powiedzenie z ust człowieka, o którym wyrocznia mówi, że jest najmądrzejszym z ludzi. Który jest znany także ze słynnego „wiem, że nic nie wiem”. Jakie wnioski z tych dwóch sentencji powinniśmy wyciągnąć dla edukacji?

Co się stanie z efektami nauczania, jeśli zmniejszymy liczbę lekcji dla uczniów, nie będziemy zadawać im prac domowych, zrezygnujemy z odpytywania, zlikwidujemy zatwierdzane przez ministerstwo podręczniki, klasówki będziemy robić rzadko, z równą powagą traktować uczenie matematyki, jak budowę karmników dla ptaków, a nauczycieli uwolnimy od wszelakich kontroli, konieczności prowadzenia dzienników i pozwolimy im samym decydować w dużym stopniu, jak i czego uczyć?

Na co ma wpływ uczeń w polskiej szkole? Pewnie na niezbyt wiele, nawet jeśli chodzi o naukę i ocenianie. Za co jest odpowiedzialny? A za co mógłby być? Może za własne uczenie się? Jak szkoła może zorganizować system współpracy z uczniami, aby mogli oni planować i uczyć się systematyczniej?