Przeglądając na swoim blogu wpisy z roku minionego stwierdziłem, że wyjątkowo dużo miejsca zajęła w nich polityka. To znak czasów, który wcale mnie nie cieszy, nawet jeśli pisałem głównie o polityce oświatowej.

W dobie postępującej globalizacji nauczanie dwujęzyczne stało się wyzwaniem coraz częściej i coraz chętniej podejmowanym przez rozmaite środowiska edukacyjne ze względu na szeroki wachlarz korzyści jakie za sobą niesie.

Kilka lat temu dyrektor szkoły, w której uczę, podrzucił mi ulotkę z logo Fundacji Orange. „Zobacz… Może byśmy w to weszli?” – powiedział. Podjąłem wyzwanie i tak zaczęła się przygoda z #SuperKoderami, która trwa już cztery lata.

Niedawno (16 grudnia 2021) w Edunews.pl ukazał się artykuł pt. „Przyszłość jest dziś. Cyfrowy mózg?”, w którym opisano wystawę w Centrum Nauki Kopernik w Warszawie pod takim właśnie tytułem. Jedną z czterech grup tematycznych tejże wystawy jest sztuczna inteligencja (AI – ang. artificial intelligence), która – jak wynika z opisu wystawy – jest silnie obecna także w pozostałych trzech grupach (relacje, twórczość, zaufanie). Ma to głębokie uzasadnienie, gdyż sztuczna inteligencja to obecnie jedno z najważniejszych narzędzi rozwoju nauki, gospodarki i szeroko rozumianego postępu.

Konflikty uczniów w środowiskach szkolnych potrafią spędzać pedagogom sen z powiek. Czasem nie wiemy, jak zareagować, aby nie pogorszyć sytuacji, nasze działania są niewystarczające albo wręcz przeciwnie, prowadzą do brzemiennej w skutkach eskalacji. Mediacja rówieśnicza może być jednym ze sposobów konstruktywnego zmierzenia się z tym problemem.

Nawet czekolada może się znudzić, jeśli jemy ją zbyt często i w nadmiarze. Nie tylko dieta wymaga urozmaicenia, edukacja także. Mam na myśli formy dydaktyczne. Poszukiwanie nowych form, tematów i sposobów wynika także ze zmian w otoczeniu szkoły i zmiany potrzeb edukacyjnych. Kontynuacja nie jest w tym kontekście najlepszym rozwiązaniem.