W Polsce dochodzi do głosu hipermedialne pokolenie, które nie zna świata bez komputerów, telefonów komórkowych i dostępu do Internetu 24 godziny na dobę. Są to osoby urodzone po 1985 r., które dorastały w otoczeniu elektroniki, wideo, gier komputerowych czy telewizyjnych, odtwarzaczy muzyki (od walkmana po mp3 playera) i innych urządzeń multimedialnych.

Szkoły publiczne zabijają kreatywność narzucając wszystkim uczniom jeden styl uczenia się. Nie powinniśmy na to pozwalać, ponieważ każdy uczeń jest inny i uczy się w odmienny sposób. Szkoła to nie fabryka, która ma produkować absolwentów. Na to jedno z najbardziej istotnych zaniedbań publicznej edukacji zwraca uwagę Sir Ken Robinson podczas TEDTalks.

W kwietniu 2007 r. w serwisie edukacyjnym TeacherTube pojawiła się znakomita prezentacja edukacyjna Pay attention (Zwróć uwagę). Zachęcała ona nauczycieli do zmiany sposobu nauczania, do uwzględnienia w tym procesie różnego rodzaju urządzeń i programów, wykorzystywanych powszechnie na co dzień przez uczniów, choć głównie poza szkołą.

Wydawać by się mogło, że zespół Pink Floyd ma niewiele wspólnego z trendami we współczesnej edukacji. Angielska grupa, którą tworzyli panowie dziś niespełna siedemdziesięcioletni, ma na swoim koncie sporo twórczych i docenionych w muzycznym i filmowych świecie osiągnięć. Wśród nich „The Wall”, który niesie w sobie wielki ładunek pedagogiczny.

Świat znajduje się w takim momencie rozwoju, w którym tradycyjne społeczeństwo i gospodarka oparta na przemyśle, pod wpływem globalizacji i nowych technologii, zmieniają się nieuchronnie w społeczeństwo informacyjne i gospodarkę opartą na wiedzy. Oznacza to poważne przemiany w życiu społecznym i gospodarczym, związane przede wszystkim z koniecznością nadążania za zmianami i dostosowywania się jednostek i społeczeństw do nowej rzeczywistości.