Chyba w żadnej dziedzinie życia państwowy monopol się nie sprawdził, centralne sterowanie mało gdzie przynosi satysfakcjonujące efekty. Pisał o tym wiele razy w swoim blogu Wiesław Mariański. Dlatego po przełomie 1989 roku odeszliśmy od tej formy zarządzania, co łączyło się z uwolnieniem potencjału tkwiącego w indywidualnych inicjatywach Polaków. Efekty widoczne są dziś gołym okiem i pewnie mało kto chciałby powrotu do socjalistycznej szarzyzny i braku wszystkiego, ze sznurkiem do snopowiązałek włącznie. Przekonanie, że „góra” wie lepiej nie sprawdziło się w żadnej dziedzinie życia. Czy może sprawdzić się w edukacji?

Edukacja i umiejętności w XXI wieku – zastanówmy się, jakie są najbardziej aktualne wyzwania? Jeśli masz 18-25 lat i chciałbyś wypowiedzieć się w tej ważnej sprawie, sięgnij po kamerę, nakręć trzyminutowy film i wyślij go na międzynarodowy konkurs organizowany przez Organizację Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD). 

Umiejętności są dla gospodarki globalną walutą XXI wieku. Bez odpowiednich inwestycji w rozwój umiejętności od wczesnych lat szkolnych, ludzie mogą nie osiągnąć w życiu sukcesu zawodowego, a wręcz mają duże szanse trafić na margines społeczny, zaś rozwój technologiczny nie przełoży się na zwiększenie produktywności gospodarki. W rezultacie kraje nie będą w stanie skutecznie konkurować w globalnej wymianie w warunkach gospodarki opartej na wiedzy.

Chociaż prezentowany poniżej film – animacja „Changing Education Paradigms“, prowadzona przez Kena Robinsona znana jest już od pewnego czasu, nie był on szerzej omawiany w języku polskim ani tłumaczony. Natomiast podczas Kongresu Obywatelskiego w Warszawie jego uczestnikom przekazano w materiałach streszczenie filmu, które chcielibyśmy dziś zaprezentować w portalu.

Zmiana, zmiana, zmiana. To najkrótsze dziś przesłanie dla świata edukacji i nauki. Aby nadążać za światem oraz oczekiwaniami i wymaganiami ze strony osób uczących się, systemy edukacji muszą trwać w nieustannej zmianie, podejmować wysiłek ciągłych mniejszych lub większych reform. Czy tak czynią? Chyba nie wszystkie, skoro nadal tkwimy w modelu pruskim, o czym przekonuje na swoim blogu m.in. Marzena Żylińska.

Niedawno ukazała się w mediach internetowych informacja na temat szkół amerykańskich, które w 292 okręgach szkolnych (z 15 tysięcy) skróciły o jeden dzień czas nauki szkolnej. Głównie i przede wszystkim z powodów finansowych – piątek okazywał się zbyt trudny do udźwignięcia finansowo dla budżetów samorządowych. Czy to zapowiedź tego, co za dekadę może być czymś normalnym?