Interdyscyplinarność jest odzwierciedleniem tego, jak działamy w codziennym życiu, łącząc wiedzę z różnych dziedzin. W praktyce szkolnej polega to na szukaniu punktów stycznych między przedmiotami lub budowaniu zadań opartych na problemie, przy rozwiązywaniu którego, uczniowie odnoszą się do różnorodnych umiejętności.

Wszyscy chcemy się rozwijać. Stawiamy sobie cele, próbujemy wzbudzać motywację, ale to czasem nie wystarcza. Nie wystarcza, żeby osiągnąć oczekiwane rezultaty. Dlaczego? Może po prostu brakuje nam odpowiednich nawyków…

Kiedy w gabinecie siada przede mną dziecko, zawsze zadaję mu pytanie: “W czym ja ci mogę pomóc?” Zwykle słyszę w odpowiedzi, że ten mały człowiek chce nauczyć się mówić ładniej jakąś głoskę. Najczęściej r (wiadomo), czasem sz. Mówi to tak, że trudno się domyślić, o co chodzi. Dopiero wyrazy ułatwiają nam rozwiązanie zagadki, która to głoska tak go boli. W głębi duszy nurtuje mnie zupełnie inne pytanie: Czego potrzebujesz tak naprawdę? Co ci da to, że zaczniesz mówić wyraźniej?

Zawsze uważałam, że robię wszystko, bym moi uczniowie byli samodzielni - samodzielne ubieranie, wiązanie sznurówek, czy też pójścia do toalety i umycie rąk. Dotyczy to jednak nie tylko sfery samoobsługowej, a także społecznej, czy też emocjonalnej.

Połowa wakacji za mną, ale moja pasja i miłość do edukacji sprawiają, że każdego dnia poszukuję inspiracji… przede wszystkim w naturze, w kolorowych miastach, które zwiedzam, w sporcie, w kuchni, w książkach lub w Internecie – m.in. od ludzi, którzy podobnie jak ja, uwielbiają swoją pracę. Jednak największą inspiracją dla mnie zawsze pozostaną dzieci.

Błędy i możliwość ich popełniania mają kluczowe znaczenie dla nauczania. Wiele razy ten temat był już podnoszony w artykułach edukacyjnych. Tym kilka praktycznych pomysłów w nowej odsłonie.