Niestabilność świata, w którym żyjemy odciska szczególnie silnie piętno na psychice dzieci i młodzieży, czego dowodzi wiele publikowanych na przestrzeni ostatnich kilkunastu miesięcy badań i sondaży. Pandemia COVID w znacznym stopniu przyczyniła się do pogorszenia ich dobrostanu i zdrowia, ale też pogłębiła istniejące problemy i ujawniła słaby poziom rozwoju kompetencji społecznych i emocjonalnych najmłodszego pokolenia. Wielu młodych nadal nie potrafi się zaadaptować do zmian. Jest zagubionych, zmaga się z różnymi lękami oraz obniżonym nastrojem. Fundacja Edukacja dla Demokracji, z myślą o młodzieży, przygotowała publikację „PoMOCnik. Dobre praktyki wspierania dzieci i młodzieży" zawierającą osiem dobrych praktyk, które sprawdziły się w pracy z młodymi ludźmi.

Dużą wartością książek naukowych jest ich część przeglądowa. W pracy naukowej jest przestawieniem tła i dotychczasowego dorobku. Ważne, by umiejscowić konkretne badania w dotychczasowej wiedzy. A przy okazji jest dobrym wprowadzeniem do problemu, przydatnym dla praktyków czy początkujących adeptów danej dyscypliny. Książkę dr Lidii Bielinis "Uczenie się w przestrzeniach cyfrowych uniwersytetu" czytałem z dużym zainteresowaniem właśnie jako adept w naukach pedagogicznych i praktyk jednocześnie. Szukałem odpowiedzi na własne doświadczenia ostatnich lat i wskazówek, jak sobie poradzić z cyfrowością w edukacji.

Globalne i niezależne od siebie procesy makrospołeczne, takie jak demograficzne starzenie się społeczeństw, cyfryzacja oraz wzrost znaczenia gier i zabaw w życiu ludzi (tzw. ludyfikacja kultury), przyczyniają się do powstania nowych praktyk społecznych, czego przykładem jest silver gaming. Granie angażuje ludzi w niemal każdym wieku, lepiej i gorzej uposażonych czy wykształconych, reprezentujących różne pozycje w drabinie stratyfikacyjnej. Samo medium dojrzewa, staje się bardziej złożone i kompetencyjnie wymagające, a twórcy gier przekraczają kolejne granice w przedstawianiu interaktywnych historii. Widzą oni w swoich wirtualnych dziełach, podobnie jak część odbiorców, coś więcej niż tylko prostą rozrywkę.

Prezentujemy dziś wyjątkową książkę nauczyciela, który od kilkunastu lat aktywnie i nieszablonowo stara się zmieniać oblicze polskiej szkoły. Jakub Tylman, którego życiowe motto brzmi: „nie ma rzeczy niemożliwych”, dzieli się w niej swoimi pomysłami na odnalezienie i zbudzenie kreatywności w dzieciach oraz sposobami na poprawę kondycji polskiej szkoły. Realizując oddolne inicjatywy, pokazuje, że wiara, odwaga, determinacja potrafią przenosić góry i można nawet w obecnych warunkach uczynić polską szkołę - wymagającą gruntownej reformy - lepszą.

Zmiany w klimacie i ich konsekwencje dla życia na Ziemi możemy obserwować niemal codziennie, nie tylko poprzez media, ale i coraz częściej własnymi zmysłami. Edukacja szkolna nie może pomijać tematów związanych z klimatem. Nauczanie o zmianie klimatu wymaga jednak podejścia multidyscyplinarnego, praktycznej edukacji opartej na nowoczesnych metodach i technikach aktywizujących uczniów oraz dających im umiejętności rozwiązywania rzeczywistych problemów naszego świata. Tu nie wystarczy tylko znajomość faktów - konieczna jest współpraca uczniów, kreatywne podejście i zdolność do szybkiego reagowania na zmiany. Potrzebne są też narzędzia do edukacji klimatycznej, które zapewnią z jednej strony podbudowę merytoryczną, a z drugiej praktyczne wskazówki, jak można działać na rzecz klimatu.

Po eskalacji rosyjskiej agresji na Ukrainę w lutym 2022 roku w Polsce pojawiły się setki tysięcy dzieci i młodzieży z doświadczeniem uchodźstwa i przymusowej migracji. Nasze społeczeństwo – w wielu miejscach dość jednolite – niemal z dnia na dzień stało się wielokulturowe.