Ponad dwa lata od momentu, kiedy pandemia zaczęła wyznaczać ramy naszego życia, w tym również zawodowego, już raczej nikogo nie trzeba przekonywać do tego, że zmiana jest. Dzieje się. Porusza. Wytrąca ze strefy komfortu bez pytania, czy chcemy i lubimy. Możemy dyskutować o tym, jak wpływa na nas, jakie niesie zagrożenia i możliwości, jakich umiejętności od nas wymaga, by działać, pracować, żyć. Możemy frustrować się, szukać sposobów na radzenie sobie z “nową” rzeczywistością. Nie jesteśmy jednak w stanie jej zatrzymać. Nawet w edukacji. Szczególnie w edukacji. Nawet w szkołach. Przede wszystkim w szkołach.

Znacie ten poradnik? „Od diody do robota”, choć ja myślę sobie, że to bardziej: od Słodowego do STEAMu. Opowiem Wam trochę o tym, jak Joanna Apanasewicz opisała to, w czym jesteśmy naprawdę dobrzy i dobre. Choć nie zawsze w to wierzymy...

Jaka jest tajemnica prawdziwego uczenia? Kiedy udaje nam się naprawdę czegoś nauczyć, a kiedy uczymy się na pamięć, szybko, niedbale, za chwilę zapominając dlaczego w ogóle mieliśmy się tego nauczyć? Co sprawia, że chcemy się czegoś nauczyć i pamiętamy nauczone treści na długo, będąc w pełni świadomym czego i po co się uczyliśmy? Na te i inne niezwykle ważne – żeby nie powiedzieć najważniejsze – pytania dotyczące istoty głębokiego uczenia się znajdziecie Państwo odpowiedź w tej książce. Wg mnie pozycja obowiązkowa dla każdego nauczyciela, i nie tylko…

Niedawno (16 grudnia 2021) w Edunews.pl ukazał się artykuł pt. „Przyszłość jest dziś. Cyfrowy mózg?”, w którym opisano wystawę w Centrum Nauki Kopernik w Warszawie pod takim właśnie tytułem. Jedną z czterech grup tematycznych tejże wystawy jest sztuczna inteligencja (AI – ang. artificial intelligence), która – jak wynika z opisu wystawy – jest silnie obecna także w pozostałych trzech grupach (relacje, twórczość, zaufanie). Ma to głębokie uzasadnienie, gdyż sztuczna inteligencja to obecnie jedno z najważniejszych narzędzi rozwoju nauki, gospodarki i szeroko rozumianego postępu.

Sięgnąłem po tę książę, bo znałem już autora i jego dorobek w zakresie komunikacji społecznej i "liczby Dunbara". Jest to zbiór esejów opublikowanych wcześniej w prasie. Powstały więc jako samodzielne, tematyczne wypowiedzi. Teraz zostały zebrane w jednej książce. Czyta się dobrze o tym, że samotność jest największym przekleństwem nowoczesnego świata i o tym, że przyjaciele nie są z nami wyłącznie dla przyjemności. Jest sporo odniesień ewolucyjnych jak i dlaczego wzrastała liczebność ludzkich grup. Treść jest mocno osadzona w koncepcji społecznego mózgu Homo sapiens.

Praca z osobami dorosłymi jest diametralnie różna od pracy z dziećmi i młodzieżą, jednak można mówić o jednym podobieństwie – jest wyzwaniem zarówno dla nauczyciela, jak i ucznia. Książka „Edukacja polonistyczna osób dorosłych. Język polski w zaocznym liceum dla dorosłych” to pozycja, która podsumowuje wieloletnie doświadczenia zajęć z osobami dorosłymi w zaocznej szkole średniej.