W sumie wiadomo to od dawna. Procedura rozwoju zawodowego nauczycieli nie spełnia swojej roli. W założeniach miała sprzyjać rozwojowi, podnoszeniu wiedzy i umiejętności nauczycieli, a także promować najlepszych pedagogów. Ale zdaniem Najwyższej Izby Kontroli w niektórych szkołach procedura ta sprowadza się do automatycznego promowania na kolejne stopnie awansu. Także z kształceniem przyszłych nauczycieli nie jest najlepiej: na kierunki nauczycielskie przyjmowanych jest coraz więcej najsłabszych maturzystów, a programy kształcenia przyszłych wychowawców młodzieży są od lat nieaktualizowane.

Można systemowo wprowadzać (narzucać) różne reformy edukacji w Polsce, ale ostatecznie wszystko zależy nie od rządzącego ministra, lecz od nauczyciela. Tego konkretnego nauczyciela, który wchodzi do klasy i staje przed uczniami. I uczy. Tego, jak uczy, nie zmieni ani krzykliwy minister edukacji, ani pseudoeksperci, którym się wydaje, że wszystko wiedzą, ani kurator, który ma ochotę wszystko kontrolować, ani nawet dyrektor szkoły ślepo posłuszny władzy oświatowej.

Kolejne reformy i próby udoskonalenia systemu edukacji w Polsce wcale nie sprawiają, że szkoły stają się lepsze. Rodzice, nauczyciele i wreszcie uczniowie mają tylko wrażenie pogłębiającego się chaosu (nazwa ruchu „NIE dla chaosu w szkole” nie wzięła się z niczego). Wiele osób obserwujących edukację nie waha się porównywać współczesnej szkoły do koszar czy więzienia. Dokąd zatem zmierza polska szkoła? Czy na pewno w dobrym kierunku?

Tegoroczną laureatką międzynarodowego konkursu Global Teacher Prize 2017 została Maggie MacDonnell, nauczycielka z Kanady, która uczy młodzież (niemal dosłownie) w niewielkiej szkole na końcu świata, w Salluit nad Zatoką Hudsona w prowincji Quebec. 

Żyjemy w coraz bardziej zróżnicowanym świecie, w którym odległość przestaje być jakąkolwiek barierą. Kontakty z ludźmi z całego świata są coraz łatwiejsze. Codziennie dociera do nas duża porcja informacji z odległych miejsc, w których nigdy nie byliśmy (i pewnie większość z nas nie będzie). Ludzie migrują, zmieniają miejsce zamieszkania, my także podróżujemy coraz częściej. W każdej szkole powinniśmy uczyć dzieci o zmieniającym się świecie i kształtować postawy, które umożliwią im w przyszłości - już w świecie dorosłych - pokojowe współistnienie i współpracę z innymi ludźmi.

Higiena to nauka i praktyka ucząca zachowania zdrowia. Szczególnie ważna w niej jest higiena psychiczna. Ona dotyczy każdego i każdemu jest potrzebna. Dlaczego jest tak ważna w osobistym i codziennym życiu oraz szkole? Jak przekonać młodych o jej doniosłym znaczeniu? Zdrowie przecież mocno decyduje o naszej chęci do uczenia się i pracy oraz jej efektach.