Małym krokami zbliża się zakończenie roku szkolnego. Jest to bardzo intensywny i pracowity czas dla wszystkich: uczennic/uczniów, jak i nauczycielek/ nauczycieli. Dla niektórych to czas pożegnania się ze szkołą. Mam tu na myśli uczennice i uczniów klas ósmych.

Dobrze jest patrzeć dalekosiężnie na modyfikacje systemu edukacji w naszym kraju, pod warunkiem, że jednocześnie będziemy patrzeć „pod nogi”. Bo zwyczajnie można się potknąć… nawet mając najszlachetniejsze idee i potrzeby w zamyśle i planie działania. Szkolnictwo jest zbyt skomplikowanym wytworem, żeby nie powiedzieć patchworkiem, aby dało się zaproponować proste i idealne rozwiązania, które zadziałają od razu (i wszystkich cudownie uszczęśliwią).

Od dwóch lat ćwiczę z Duolingo język angielski. Często myślałam, aby opisać stosowane tam metody. Sądzę, że tęgie głowy pedagogiczne nad nimi myślały. Technologia warta jest poznania i naśladowania. Dla mnie jest ona w wielu miejscach zgodna z ocenianiem kształtującym, do którego jestem w pełni przekonana.

Jacek Walkiewicz, mówca motywacyjny, w swym wystąpieniu na TEDx „Pełna moc możliwości” powiedział, że kiedyś się bał i nie robił, dziś się boi, ale robi. Mam podobnie- zarówno w życiu prywatnym, jak i zawodowym. Kiedyś bałam się pracować bez podręczników i materiałów ćwiczeniowych, dziś boję się, ale robię. I jednocześnie, mimo tych moich obaw, widzę w tym wszystkim sens.

Zdecydowana większość wkraczających w dorosłość Polaków (80,4 proc.) definiuje rodzinę jako najważniejszy element swojego życia. Co drugi z nich przedkłada rozwój osobisty oraz samorealizację nad karierę i zawodowy sukces. Pokolenie Z jest również zaskakująco pracowite - wynika z badania „Skok w dorosłość” przeprowadzonego na zlecenie Politechniki Wrocławskiej przez Instytut Badawczy IPC.

O ruchu w szkole mówimy często w kontekście wychowania fizycznego, a zapominamy jak ważny jest na co dzień, w życiu i w trakcie uczenia się.