Od zawsze wiedziałem, że mam predyspozycje do tego, żeby być nauczycielem. Nie chciałem jednak być nim w szkole, którą pamiętam ja, moi rodzice oraz dziadkowie. Szkoła ta bardziej zniechęcała do nauki niż do niej zapraszała. Kojarzy mi się ze stresem, brakiem czasu, „ocenozą” i ciągłym poczuciem, że nie jest się wystarczająco dobrym.

Wielu nauczycieli, uczniów oraz ich rodziców zna zapewne przypowieść o talentach. Opowiada ona historię trzech sług, którzy otrzymawszy od swojego pana na przechowanie pieniądze, w dwóch przypadkach je pomnożyli a w jednym nie, gdyż sługa zamiast je wykorzystać, zakopał aby oddać w kwocie jaką otrzymał na przechowanie. Na ogół wspominając tę przypowieść podkreśla się jakie to ważne, by korzystać ze swoich talentów, pracować nad ich pomnażaniem. Uczenie się jest ważne, a pomnażanie wiedzy i umiejętności to kluczowa powinność każdego ucznia. To żal, że nie wszyscy to rozumieją. Większy być może jednak, że nie wiedzą dlaczego.

W edukacji całożyciowej bardzo ważne jest, abyśmy co jakiś czas robili przegląd tego, co już wiemy i aktualizowali te nasze kompetencje. Szczególnie, kiedy jesteśmy nauczycielem/nauczycielką i chcemy być „na czasie” z naszym nauczaniem. Alvin Toffler powiedział: Analfabeci XXI wieku nie będą tymi, którzy nie potrafią czytać i pisać, ale tymi, którzy nie potrafią się uczyć, oduczać i uczyć się na nowo.

#SuperKoderzy to program, w którym mamy szczęście działać od kilku edycji. Nowe narzędzia, nauka programowania, ciekawe warsztaty, poszukiwanie nowego, dzielenie się wiedzą – udział wniósł wiele dobrego do naszej edukacji. Pokazał mi, moim uczniom i uczennicom, że zdobywanie wiedzy to piękna przygoda, że razem można osiągnąć bardzo dużo.

Kiedy myślimy o pasji do czegoś, rzadko kiedy łączymy to ze szkołą. Raczej kojarzymy pasje z zajęciami pozaszkolnymi: rysowanie, jazda konna, szydełkowanie, muzyka, taniec, klocki, gry, działalność społeczna... A przecież to właśnie one sprawiają nam przyjemność, dodają energii i motywują do działania - także w innych dziedzinach życia. Czyż nie byłoby pięknie, gdbyśmy mogli wykorzystywać pasje naszych uczniów i uczennic w szkole?

Każdy z nas - nauczycieli marzy, aby podobnie jak bajkowa żaba zamieniła się w przystojnego księcia - nasz uczeń w sensie szkolnym zamienił się w zaciekawionego i zaangażowanego ucznia. Nie musi to pozostać tylko w sferze marzeń, gdyż trochę jako kreatorzy przestrzeni szkolno-lekcyjnej mamy wpływ do jakiej bajki - pracowni zaprosimy młodych ludzi. Wiadomo jednak, że nie każda bajka kończy się happy endem! I tak samo z naszymi uczniami! Ale warto czasem poczarować, by i nam - nauczycielom było bajecznie.