W świetle alarmujących danych o niskim poziomie zaufania społecznego w Polsce musimy postawić pytanie, jak modyfikować system edukacji, by szkoła uczyła budować relacje oparte na zaufaniu i otwartości.

Czytając przygotowywaną przez program Szkoła Ucząca Się do druku polską wersję książki Johna Hattiego „Widoczne uczenie się dla nauczycieli” (angielski oryginał Hattie, J. (2012). Visible learning for teachers: Maximizing impact on learning. New York: Routledge), mam wiele przemyśleń. Jedno z nich dotyczy początków mojej nauczycielskiej kariery.

Każde dziecko jest wyjątkowe. Każde dziecko, które trafia do specjalisty z problemami z wymową lub ryzykiem dysleksji jest podwójnie wyjątkowe i potrzebuje innej terapii, innych metod, innych pomocy dydaktycznych, innego podejścia. Nie ma schematu ani rozwiązania, które będą odpowiednie dla wszystkich.

Niedawno odkryłem, że jestem coachem, a coaching jest mi bliski. To tak, jakbym odkrył, że mówię prozą, Nowe, modne słowa, stara rzecz. Ale czasem dawne prawdy wymagają odświeżenia nowymi słowami. By dobre wzorce wprowadzić na nowo do obiegu. By wydobyć z zapomnienia, to co obrosło kurzem rutyny i wypaczenia.

Jak bardzo przestrzeń edukacyjna w klasie ma wpływ na sposób pracy nauczyciela przekonuję się codziennie na własnej skórze. Często organizuję moim uczniom pracę w grupach. Najłatwiej i najsprawniej pracują w grupach czteroosobowych. Wystarczy wtedy, by uczniowie z jednej ławki odwrócili się do kolegów z ławki stojącej za nimi i już mogą wspólnie rozwiązywać problem, wykonywać pracę plastyczną czy uzgodnić stanowisko.

fot. sxc.hu

Aby rozbudzić w uczniach ciekawość naukową, warto zaproponować im odwiedzenie edukacyjnych kanałów na YouTube, na których zapaleńcy-pasjonaci oraz naukowcy tłumaczą różnorodne kwestie w atrakcyjne dla młodych odbiorców formie.