Osiemnaście godzin „przy tablicy” plus dwie na dodatkowe zajęcia, 3 roczne urlopy dla poratowania zdrowia w ciągu całej kariery, długie wakacje, ferie… Ostatnio często budzią się emocje związane z tematyką edukacyjną. Nic jednak ich tak nie pobudza, jak Karta Nauczyciela.

„Po co szkoła? Czyja szkoła? Jaka szkoła?” - tak brzmiał tytuł konferencji zorganizowanej przez Wydział Nauk Pedagogicznych Dolnośląskiej Szkoły Wyższej i Wydziału Edukacji Urzędu Miejskiego we Wrocławiu. Wzięło w niej udział niemal 300 dyrektorów szkół i placówek oświatowych. Akademicy, praktycy i eksperci skupili się na wyzwaniach dla polskiej edukacji. Mnie jednak zaniepokoiły ogromne oczekiwania wobec szkoły.

W systemie oświaty powszechnej w XIX wieku główną rolę odgrywał nauczyciel, którego rolą miało być przekazanie uczniom określonego (i raczej zamkniętego) zasobu wiedzy przedmiotowej. Nauczyciel był wówczas głównym źródłem wiedzy o świecie dla osób uczących się. Katalog narzędzi i metod przez niego stosowany był dość wąski - wykład, podręcznik drukowany, ćwiczenia, testy oraz praktyki w zakładzie pracy, tam gdzie kształcono do określonego zawodu.

Pracuję w szkole przyjaznej nowoczesnym technologiom. W Polsce. W pracowni językowej, gdzie uczę jest do dyspozycji tablica interaktywna, komputer z Internetem, a uczniowie mają otwarty dostęp do WiFi. Tutaj nikt nie chowa telefonu pod ławką. Ma takie samo prawo być pod ręką, jak podręcznik.

Edukacja medialna w szkole przypomina mi zdezelowany odcinek drogi na granicy między dwiema gminami. Nikt go nie odśnieża ani nie naprawia, bo każda gmina uważa go za cudzy. Ziemia niczyja. Ale przecież każdy musi nią przejechać.

Szukasz pracy. Znalazłeś ciekawą ofertę, na którą chcesz odpowiedzieć. I w tym momencie zastanawiasz się jakie wysłać CV – standardowe czy kreatywne? Badacze ze Szkoły Wyższej Psychologii Społecznej podpowiadają, czym się kierować przy wyborze takiej decyzji.