Rosnąca popularność portali społecznościowych – a przede wszystkim Facebooka – w życiu młodych ludzi skłania do refleksji i zastanowienia się nad tym, jak wykorzystać je do celów edukacyjnych? Może warto zwrócić uwagę nauczycieli na dostępne za darmo, tworzące się na tzw. „społecznościówkach” oprogramowanie social software, które służy do przechowywania różnego rodzaju treści, dzielenia się i zarządzania nimi?

Wystąpienie na VI Kongresie Obywatelskim było dla mnie dużym wyzwaniem. Przede wszystkim, było to doświadczenie całkowicie dla mnie nowe, do którego byłam zupełnie nieprzygotowana, jako świeża absolwentka liceum. Zdobywając średnie wykształcenie, nigdy nie podejrzewałam, że spotka mnie taki zaszczyt i zarazem tak wielkie wyzwanie. Po dwunastu latach kształcenia byłam zupełnie nieprzygotowana do tego, by wyrazić swoje myśli przed tak wielkim audytorium.

Internet to przede wszystkim wygodne narzędzie, z którego użytkownicy korzystają w związku ze swoją pracą i życiem prywatnym. Wykorzystujemy go nie tylko dlatego, że jest powszechnie dostępny, ale dlatego, że jego charakter idealnie pasuje do zasadniczych cech charakteryzujących życie i funkcjonowanie w erze informacji – staje się nowym, konkurencyjnym środowiskiem działania człowieka.

Wobec olbrzymiego problemu bezrobocia młodzieży - według danych GUS obejmującego populację prawie pół miliona osób w wieku 15-24 lat (i drugie tyle po studiach), sensowne wydaje się pogłębienie edukacji przedsiębiorczości na wszystkich poziomach kształcenia. Trzeba poważnie zastanowić się nad wyzwaniami związanymi z przygotowaniem do rynku pracy (czego szkoła w ogóle nie robi). Musimy też skończyć z myśleniem w kategoriach pracy „na etat“, a zacząć uczyć różnych możliwości zarabiania własną głową i na własny rachunek.

„To jedyny pozytywny efekt reformy, że rodzice wykazali się ponadprzeciętną aktywnością obywatelską” – tak inicjatorka akcji Ratuj Maluchy, Karolina Elbanowska, komentowała niedawno obywatelski projekt ustawy przeciw reformie, która miała wprowadzić obowiązek szkolny dla sześciolatków. Istotnie, poruszyć i zjednoczyć ludzi wokół sprawy to jest sukces. Zgadzam się również z diagnozą: szkoły w Polsce pozostawiają wiele do życzenia, a MEN prowadzi politykę faktów dokonanych i nie podejmuje z rodzicami dialogu. Moje wnioski z diagnozy sytuacji w polskiej szkole są jednak odmienne od tych, które wyciągają liderzy ruchu.

Kiedy dowiedziałam się w szkole, że wprowadzono nam odgórnie obowiązek realizacji projektów w gimnazjum, pomyślałam, że znów będziemy mieć tylko więcej pracy i nic z tego nie wyniknie. Szczerze mówiąc na początku w ogóle ten pomysł mi się nie podobał. Oczywiście przyjęłam to do siebie, bo przecież nie miałam innego wyboru...