Dla wielu rodziców, a czasem nawet nauczycieli oglądanie filmu w szkole i rozmawianie o filmie to czysta strata czasu, a nie żadna nauka. Przecież w tym czasie można by zrobić coś poważnego, omówić lekturę albo powtórzyć do sprawdzianu. Nie mając zasadniczo nic przeciwko lekturom i klasówkom, chcemy tu jednak stanąć twardo w obronie filmu jako medium edukacyjnego. Jest wiele powodów, dla których szkoła powinna lubić filmy. Po pierwsze, dzieci i młodzi ludzie kochają oglądać filmy, chodzi tylko o to, by nauczyć ich oglądania filmów mądrych i ciekawych. Z tym nawykiem nikt się nie rodzi, a szkoła - poza kinem czy klubem filmowym - to najlepsze miejsce, by go sobie wyrobić. Oglądanie telewizji jak leci, tak nie działa.

Kluby filmowe to jeden z filarów edukacji filmowej w szkołach prowadzonej między innymi w ramach Filmoteki Szkolnej. Akcja! Ponad połowa szkół zgłoszonych do projektu prowadzi swoje szkolne kluby, gdzie uczniowie i uczennice są zaznajamiani z wybitnymi dziełami sztuki filmowej i zapraszani do otwartej i partnerskiej wymiany poglądów, którą inicjują twórcy. Jak wykorzystać ten potencjał? Czy film sprawdza się przy omawianiu trudnych tematów, które mogą budzić ogromne emocje i ujawniać różne punkty widzenia? 

fot. Fotolia.com

Od tego roku projekt „Filmoteka Szkolna. Akcja!”, który wcześniej funkcjonował jako oferta dla szkół gimnazjalnych i ponadgimnazjalnych, trafia do szkół podstawowych. Jest ku temu wiele powodów, które tylko częściowo są związane z rozpoczętą reformą systemu edukacji. Po pierwsze, otwarcie się na potrzeby nauczycieli młodszych dzieci wynika bezpośrednio ze zgłaszanych i obserwowanych potrzeb. Pedagodzy ze szkół podstawowych rejestrujący się ze swoimi ekipami na prowadzone przez CEO gry filmowe, Wirtualny Festiwal Filmoteki Szkolnej czy też konkurs „Nakręć się” od lat dopytują się o dodatkowe działania, projektowane z myślą o nich. W tym roku podejmujemy próbę zaspokojenia przynajmniej częściowo tego rozbudzonego apetytu.

Edukacja medialna i filmowa nadal nie mają swojego odrębnego miejsca w podstawie programowej dla szkół podstawowych i ponadpodstawowych. Nie wyklucza to wprawdzie realizowania filmowych działań w szkolnych murach, wymaga jednak od prowadzących poszukiwania i odnoszenia się do tych miejsc podstawy, które zobowiązują i zachęcają do pracy z filmem, lub też włączania filmu do realizacji innych niż filmoznawcze czy medioznawcze celów i wymagań.

Spostrzeżenie, że „Internet spłyca myślenie” nie jest nowe i odkrywcze. Sporo badaczy współczesnej edukacji, neurodydaktyki i ludzkiego uczenia się dostrzega negatywne zjawiska związane ze zbyt częstym korzystaniem z Internetu i nowoczesnych TIK oraz powierzchownym przyswajaniem informacji. Dokąd to zmierza? Czy faktycznie zmienia się nasze myślenie?

Czy zdarza się Wam uczestniczyć w konferencjach edukacyjnych, w których nawet niektórzy prelegenci w swoich prezentacjach używają zdjęć pobranych z sieci, bez oznaczenia źródła i autora, a nawet, o zgrozo, po prostu łamiąc prawa autorskie? A przecież nauczyciel, a tym bardziej prelegent, powinien być wzorem do naśladowania – czy dla uczniów, czy dla uczestników konferencji.