„Dziecko – już mieszkaniec, obywatel i już człowiek. […] Lata dziecięce – to życie rzeczywiste, nie zapowiedź. […] Nie morał na wyrost i frazes zadań i obowiązków przyszłych, jeno dzisiejszych”.

Profesor John Hattie w swojej książce: Widoczne uczenie się uczniów dla nauczycieli, poświęcił dużo miejsca – wpływowi nauczyciela na uczenie się uczniów. Nie jest to tylko badanie realizacji założonych celów, ale analiza skuteczności, refleksja nad metodami i praktykami. Aby doskonalić nauczanie, nauczyciel potrzebuje wiedzieć, jak jego uczniowie się uczą i jak jego metody nauczania odpowiadają na potrzeby jego uczniów.

Uczniowie zmieniają się, to nie są już pokorni uczniowie z naszych czasów, którzy przyjmowali bez szemrania każdą propozycję nauczyciela. Co radzi ocenienie kształtujące w sprawie pytania: "Dlaczego się tego uczymy?". To pytanie ze strony uczniów, może nas zaskoczyć w każdej chwili.

Pojęcie grupy mastermind wywodzi się z biznesu. Pierwszy raz opisał je Napoleon Hill w książce „Prawa sukcesu”. Pojęciem tym określa się grupę ludzi o podobnych zainteresowaniach, którzy wspierają się wzajemnie, udzielając sobie rad i wspólnie rozwiązując problemy[1].

To pytanie zadaje sobie wielu świeżo upieczonych absolwentów uniwersytetów i politechnik. Czy kariera w edukacji ma sens? Czy da się w miarę bezboleśnie wejść do zawodu nauczyciela i uniknąć wypalenia? Sekretem są wszechstronne kompetencje wychowawcze oraz dydaktyczne.

Kadra nauczycieli w szkołach starzeje się szybko, a młodych i chętnych do pracy w szkole jak na lekarstwo. W roku szkolnym 2017/2018 średnia wieku nauczycieli wynosiła 43,9 lat, w 2018/2019 już 44,1. Dziś zapewne dobijamy już do 45 lat. I lepiej nie będzie. Młode osoby, nawet te, które mają uprawnienia do nauczania w szkołach, na myśl o szkole (lub po pierwszym „fizycznym” zetknięciu się ze szkołą) biorą nogi za pas i wybierają pracę dla firm lub korporacji. Niestety to świadczy o dobrym stanie ich zdrowia psychicznego i prawdopodobnie dobrej ocenie możliwości własnego rozwoju zawodowego.