Dużo mówimy obecnie o wykorzystaniu błędów uczniowskich w nauczaniu. Tylko jak to praktycznie zrobić? Pokażę, jak można pracować z błędem, na przykładzie typowego błędu popełnianego przez uczniów w matematyce w zadaniu z algebry.

„Nie ma objawu bez znaczenia. Trzeba notować i zastanawiać się nad wszystkim, odrzucać, co przypadkowe, łączyć, co pokrewne, szukać kierujących praw. […] Miast dąsać się, że jest inaczej, […] obiektywne, badawcze: «dlaczego?»”.

Minęły czasy, gdy rola nauczyciela ograniczała się jedynie do przekazywanie uczniom wiedzy. Obecnie pożądane jest, aby nauczyciel towarzyszył uczniowi w uczeniu się. Przejście na tę pozycję nie jest łatwe dla nauczyciela.

Jak dowiedzieć się czegoś więcej o uczniach? Jak poświęcić im więcej czasu? Przeczytałam wpis Michelle Russell jednej z nauczycielek matematyki w USA na jej blogu MiddleWeb. Pomysł jest niezwykle prosty, a bardzo koresponduje z tym o czym się mówi też w polskiej oświacie, czyli o potrzebie budowania relacji.

Nie ma wartościowego uczenia się bez popełniania błędu. Frank Wilczek polskiego pochodzenia fizyk, laureat nagrody Nobla, powiedział: „Jeśli nie popełniasz błędów, to znaczy, że nie pracujesz nad dostatecznie trudnymi problemami, a to jest już duży błąd”.

„Dziel się doświadczeniem. […] Doświadczyć – to zaznać, mocno odczuć, boleśnie doznać […] – to poddać próbie, przede wszystkim samego siebie”.