Rozliczanie to element życia, który w dzisiejszych czasach zaczął stanowić popularne „must be”. Rozliczamy się więc każdego dnia: Wydział Edukacji – dyrekcję, dyrekcja – nauczycieli, nauczyciele – uczniów. Do tego rozliczają się rodzice (między sobą) i rodziny. Jednak najczęściej rozliczamy tych, w stosunku do których – z naszego punktu widzenia – jest to najłatwiejsze: DZIECI.

W ciągu ostatnich kilku lat wiele zmieniło się w sposobach uczenia i nauczania w szkołach, ale sama ich konstrukcja, fizyczna przestrzeń pozostaje niemal bez zmian. Większość szkolnych obiektów - jak choćby nasze “tysiąclatki” - powiela schemat architektoniczny, który wręcz utrudnia uczenie (się), wymianę informacji, pracę grupową, nie mówiąc o kreatywności czy kontaktach towarzyskich.

Świat kurczy się – podróż dookoła świata zajmuje już mniej niż 80 dni. Obecnie do najdalszych zakątków globu możemy w miarę sprawnie dotrzeć samolotem i innymi środkami transportu w kilkadziesiąt godzin. Podróż w to samo miejsce na przykład przy użyciu programu Google Earth, zajmie nam kilkanaście sekund. Porównując szkołę XX i XXI wieczną, wymiar edukacji poszerzył się nieprawdopodobnie zarówno w skali makro (np. globalizacja czy wiedza o Wszechświecie), jak i mikro (np. nanotechnologie).

Problemy ma każdy, to powszechnie wiadomo, ale dla szkoły istotne są te psychiczne trudności adaptacyjne młodych ludzi, które utrudniają funkcjonowanie w danym środowisku oraz powodują znaczną inność ich zachowania się. Coraz częściej wskazuje się, że zbyt silna presja szkoły prowadzi do depresji. Czy wkrótce będziemy wariatami?

Nauczyciele mają ciężką pracę. Ciągłe przekleństwa, przepychanki i wyzwiska. Brak szacunku, więc też brak możliwości prowadzenia zajęć. Znikomy wpływ na otaczającą młodzież, a wielkie wymagania od innych. Nic dziwnego, że najchętniej rzuciliby pracę „w cholerę” i pokazali tym wstrętnym „bachorom”, gdzie ich miejsce w szeregu. Czyżby?

Wskaźnik bezrobocia wśród młodzieży w Unii Europejskiej wynosi około 23%, przy ponad 2 mln nieobsadzonych miejsc pracy. Europa potrzebuje radykalnej zmiany podejścia do sposobu, w jaki systemy kształcenia i szkolenia są w stanie zapewnić umiejętności potrzebnych na rynku pracy. Zadanie to jest utrudnione w kontekście szeroko zakrojonych środków oszczędnościowych i cięć budżetów przeznaczonych na edukację.