Od dłuższego czasu trwają dyskusje nad kondycją sportu szkolnego. Młodzież spędza zbyt dużo czasu przed komputerem i telewizorem. Rośnie liczba najróżnorodniejszych deformacji kręgosłupa. Coraz więcej młodych ludzi cierpi na zaburzenia odżywiania, w tym otyłość i związane z nią schorzenia. Lekarstwem na te dolegliwości miały być cztery godziny wychowania fizycznego w tygodniu oraz możliwość spędzania wolnego czasu na super nowoczesnych orlikach. Wprowadzone innowacje nie przyniosły jednak oczekiwanych rezultatów.

Szkoła jest dla dzieci i ich rodzin. Nie jest dla związków zawodowych, nauczycieli, polityków czy zarabiających na niej koncernów. Przed polską szkołą pojawiają się coraz bardziej palące wyzwania. Problemy takie jak np. zamykanie placówek, przestępczość w szkołach czy kłopoty samorządów z finansowaniem zobowiązań wynikających z Karty Nauczyciela pokazują, że nie sposób już dłużej czekać na nową reformę polskiej szkoły.

Argumentem na korzyść istnienia gimnazjów nie może być tylko przeciwstawianie się propozycjom polityków, składanym pod wyborców, których na ogół przekonuje donośność i częstotliwość powtarzania argumentów. W artykule Znów te gimnazja… istnienie gimnazjum jest wsparte głębszymi argumentami, ale czy rzeczywiście jest to szkoła na miarę oczekiwań społecznych, świątynia wiedzy i nauki, przyciągająca i angażująca dzisiejszych uczniów, zwłaszcza ich mózgi, przygotowująca ich na wyzwania, a więc w tym również na wybory, teraz i w przyszłym życiu zawodowym oraz osobistym – mam wątpliwości.

Rozwój społecznego Internetu, który wyzwala nowe możliwości technologiczne, również w edukacji, nowe umiejętności i kompetencje uczniów, zmiany na rynku pracy, przekształcenie się społeczeństwa industrialnego w społeczeństwo wiedzy, wymuszają nie tylko reformę, ale właściwe rewolucję w systemie edukacyjnym.

Zaostrza się spór urzędników z klucza partyjnego z rodzicami, naukowcami i nauczycielami. Właściwie nie jest to spór, bo sprowadza się to do wydawania rozporządzeń ministerialnych i chowania się za autorytet formalny państwa w przeświadczeniu o swej nieomylności z jednej strony, a brakiem wpływu na zmianę oświatowa ze strony drugiej. Urzędnicy nadal mówią o demokracji…

Każde działanie jest skuteczniejsze, kiedy wiemy w jakim celu i dokąd zmierzamy. O ile myśląc np. o wędrówce po górach - łatwo nam wyobrazić sobie co jest celem naszej wspinaczki - zdobycie szczytu, lepsze samopoczucie, dbałość o dobrą kondycję fizyczną i psychiczną, o tyle nauczyciele mają ogromne kłopoty ze sformułowaniem nie tylko celu lekcji, ale również odpowiedzieć na proste pytanie: czego chcą ucznia (na)uczyć, jakiego młodego człowieka, z jakimi cechami osobowości chcą zobaczyć po zakończonej edukacji formalnej w szkole.