W ciągu ostatnich kilku lat wiele zmieniło się w sposobach uczenia i nauczania w szkołach, ale sama ich konstrukcja, fizyczna przestrzeń pozostaje niemal bez zmian. Większość szkolnych obiektów - jak choćby nasze “tysiąclatki” - powiela schemat architektoniczny, który wręcz utrudnia uczenie (się), wymianę informacji, pracę grupową, nie mówiąc o kreatywności czy kontaktach towarzyskich.

Aby młodzi ludzie byli odpowiednio przygotowani do wejścia na aktualny rynek pracy, w programach nauczania powinny znaleźć się kompetencje informatyczne, umiejętności w zakresie przedsiębiorczości i kompetencje obywatelskie. Tymczasem z nowego sprawozdania Komisji Europejskiej wynika, że szkoły nie poświęcają wystarczającej uwagi tym umiejętnościom o charakterze ogólnym w porównaniu z podstawowymi umiejętnościami czytania i pisania, kompetencjami matematycznymi i naukowo-technicznymi.

Problemy ma każdy, to powszechnie wiadomo, ale dla szkoły istotne są te psychiczne trudności adaptacyjne młodych ludzi, które utrudniają funkcjonowanie w danym środowisku oraz powodują znaczną inność ich zachowania się. Coraz częściej wskazuje się, że zbyt silna presja szkoły prowadzi do depresji. Czy wkrótce będziemy wariatami?

Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego sprawujące nadzór nad edukacją artystyczną w Polsce, zapowiada zmiany systemu kształcenia w szkolnictwie artystycznym oraz przekazuje dodatkowe miliony złotych na dofinansowanie rozwoju infrastruktury. Powstanie zespołu sal wielofunkcyjnych Akademii Sztuk Pięknych im. Jana Matejki oraz rozbudowa Szkoły Muzycznej I i II stopnia w Krakowie to kolejne inwestycje pochodzące ze środków unijnych, które niedawno zostały przypieczętowane umowami.

Wskaźnik bezrobocia wśród młodzieży w Unii Europejskiej wynosi około 23%, przy ponad 2 mln nieobsadzonych miejsc pracy. Europa potrzebuje radykalnej zmiany podejścia do sposobu, w jaki systemy kształcenia i szkolenia są w stanie zapewnić umiejętności potrzebnych na rynku pracy. Zadanie to jest utrudnione w kontekście szeroko zakrojonych środków oszczędnościowych i cięć budżetów przeznaczonych na edukację.

Nadzór pedagogiczny sprawowany przez kuratorów oświaty i dyrektorów szkół publicznych nie przekłada się na poprawę jakości nauczania. Jest nie tylko mało efektywny, ale bywa także niezgodny z obowiązującymi przepisami.