Co odróżnia tych, którzy osiągnęli wielkie zawodowe spełnienie od tych, którzy nie zrobili kariery? Czy istota tkwi w wykształceniu, koneksjach, geniuszu…? Gdyby prześledzić biografie ludzi sukcesu, moglibyśmy wyróżnić zestaw cech, które pomogły im zrealizować się w swojej pracy ze wspaniałym efektem, jak kreatywność czy wytrwałość. Czy istnieje jednak przepis na świetną karierę zawodową, który każdy mógłby zastosować w swoim przypadku?

Projektując wnętrze szkoły, należy wykreować przestrzeń sprzyjającą integracji, rozmowom, zabawom, ale także nauce i pogłębianiu wiedzy. Szkolnictwo w Polsce to przede wszystkim kadra pedagogiczna. Jednak poza nauczycielem dziecko potrzebuje do nauki przyjaznego otoczenia, dostosowanego do jego kategorii wiekowej i poziomu wiedzy. Aby przestrzeń szkolna była przyjazna dla najmłodszych, wystarczy trzymać się kilku zasad i czerpać z przykładów europejskich, gdzie poziom edukacji jest na wysokim poziomie.

Rozliczanie to element życia, który w dzisiejszych czasach zaczął stanowić popularne „must be”. Rozliczamy się więc każdego dnia: Wydział Edukacji – dyrekcję, dyrekcja – nauczycieli, nauczyciele – uczniów. Do tego rozliczają się rodzice (między sobą) i rodziny. Jednak najczęściej rozliczamy tych, w stosunku do których – z naszego punktu widzenia – jest to najłatwiejsze: DZIECI.

Świat kurczy się – podróż dookoła świata zajmuje już mniej niż 80 dni. Obecnie do najdalszych zakątków globu możemy w miarę sprawnie dotrzeć samolotem i innymi środkami transportu w kilkadziesiąt godzin. Podróż w to samo miejsce na przykład przy użyciu programu Google Earth, zajmie nam kilkanaście sekund. Porównując szkołę XX i XXI wieczną, wymiar edukacji poszerzył się nieprawdopodobnie zarówno w skali makro (np. globalizacja czy wiedza o Wszechświecie), jak i mikro (np. nanotechnologie).

Nauczyciele mają ciężką pracę. Ciągłe przekleństwa, przepychanki i wyzwiska. Brak szacunku, więc też brak możliwości prowadzenia zajęć. Znikomy wpływ na otaczającą młodzież, a wielkie wymagania od innych. Nic dziwnego, że najchętniej rzuciliby pracę „w cholerę” i pokazali tym wstrętnym „bachorom”, gdzie ich miejsce w szeregu. Czyżby?

W ciągu ostatnich kilku lat wiele zmieniło się w sposobach uczenia i nauczania w szkołach, ale sama ich konstrukcja, fizyczna przestrzeń pozostaje niemal bez zmian. Większość szkolnych obiektów - jak choćby nasze “tysiąclatki” - powiela schemat architektoniczny, który wręcz utrudnia uczenie (się), wymianę informacji, pracę grupową, nie mówiąc o kreatywności czy kontaktach towarzyskich.