Chyba w żadnej dziedzinie życia państwowy monopol się nie sprawdził, centralne sterowanie mało gdzie przynosi satysfakcjonujące efekty. Pisał o tym wiele razy w swoim blogu Wiesław Mariański. Dlatego po przełomie 1989 roku odeszliśmy od tej formy zarządzania, co łączyło się z uwolnieniem potencjału tkwiącego w indywidualnych inicjatywach Polaków. Efekty widoczne są dziś gołym okiem i pewnie mało kto chciałby powrotu do socjalistycznej szarzyzny i braku wszystkiego, ze sznurkiem do snopowiązałek włącznie. Przekonanie, że „góra” wie lepiej nie sprawdziło się w żadnej dziedzinie życia. Czy może sprawdzić się w edukacji?

Słyszę głosy zdziwienia i konsternacji. Jak to? Od lat przekonuje się polskich nauczycieli, że to jedno z najważniejszych zadań. Twierdzi się, że to klucz do sukcesów szkoły. Problem polega na tym, że nie uwzględniamy w naszym myśleniu dwóch faktów: dziś szkoła nie jest jedynym miejscem uczenia się i rozwijania kompetencji; inteligencja wieloraka to jeszcze nie talent.

Umiejętności są dla gospodarki globalną walutą XXI wieku. Bez odpowiednich inwestycji w rozwój umiejętności od wczesnych lat szkolnych, ludzie mogą nie osiągnąć w życiu sukcesu zawodowego, a wręcz mają duże szanse trafić na margines społeczny, zaś rozwój technologiczny nie przełoży się na zwiększenie produktywności gospodarki. W rezultacie kraje nie będą w stanie skutecznie konkurować w globalnej wymianie w warunkach gospodarki opartej na wiedzy.

Jest już podpisane przez Minister Edukacji Narodowej Krystynę Szumilas rozporządzenie w sprawie dopuszczania do użytku w szkole programów wychowania przedszkolnego i programów nauczania oraz dopuszczania do użytku szkolnego podręczników. Poniżej prezentujemy najważniejsze zmiany.

Popularność kierunków ścisłych i technicznych jest faktem: politechniki są już bardziej oblegane od uniwersytetów. Jakie są oczekiwania studentów kierunków ścisłych, czy udaje się je spełnić, jak oceniają swoje uczelnie i perspektywy na rynku pracy, co różni ich od kolegów z innych kierunków? Badania ‘Barometr edukacyjny Bayer’ wpisują się w trwającą obecnie publiczną debatę.

Jak świat długi i szeroki trwa debata o wyzwaniach edukacji. Słyszymy, że problemy szkoły wynikają z biedy, z dysfunkcyjnych rodzin czy z niechęci władz do dobrego zadbania o szkoły. Z drugiej strony mówi się, że szkoła stanie na nogi dopiero, gdy zaczerpnie z biznesu nastawienie  na dynamiczny rozwój, kreatywność, produktywność i mierzalność wyników. Mimo że powyższe stwierdzenia kojarzą się z naszymi polskimi zmaganiami o lepszą szkolę, to równie gorąco są one dyskutowane od Nowego Jorku aż po New Delhi.