Nauka zdalna trwa już ponad dwa miesiące - jak odnaleźli się w tej nowej sytuacji uczniowie, ich rodzice i nauczyciele? Czy zdobyli nowe umiejętności, nauczyli się wykorzystywać dostępne narzędzia? Jak to wpłynęło na komfort nauki? Portal Librus Rodzina zapytał na początku kwietnia rodziców, jak wygląda nauczanie zdalne w ich domach i w jaki sposób szkoły realizują nauczanie na odległość. Następnie badanie powtórzono dwa miesiące później. Z raportu wynika m.in., że obecnie nauczyciele częściej sięgają po platformy do prowadzenia wideolekcji, chętniej korzystają z dostępnych narzędzi multimedialnych. Może to mieć wpływ na większą samodzielność dzieci, które wymagają mniejszej pomocy rodziców. Co jeszcze się zmieniło? Jak radziły sobie szkoły ze zdalnym nauczaniem?

Czy powinniśmy zajmować się teraz umiejętnościami społeczno-emocjonalnymi uczniów. Czy jest to w ogóle możliwe, gdy całą energię poświęcamy nauce ujętej w programie szkolnym? Trudna sytuacja uczniów wymaga, może jak nigdy wcześniej, właśnie tych umiejętności. Kluczowe znaczenie ma umiejętność radzenia sobie z lękiem. Jeśli uczniowie czują, że nie mają kontroli nad swoją przyszłością to, czują się niepewni i to dominuje ich myślenie i nie maja przestrzeni na uczenie się.

Ten artykuł będzie miał wydźwięk polityczny. Z góry przepraszam, bo nauczycielowi nie wypada. Jako wychowawca powinienem omijać kwestie powiązane z polityką, choćby dlatego, że rodzice moich uczniów mają różne poglądy, a wprowadzanie jakiegokolwiek dysonansu pomiędzy nimi, a tym, co mógłbym głosić, mając ogromny wpływ na uczniów jako Pan Dyrektor, byłoby po prostu nieprofesjonalne. Jesteśmy jednak na blogu, którego odbiorcami są głównie dorośli, więc pozwolę sobie zaprezentować swój pogląd, nie tyle zresztą na takie czy inne ugrupowanie lub jego lidera, co na pewne zjawiska ze sfery wartości. Na tym polu bowiem spotykają się, a przynajmniej powinny, polityka z pedagogiką.

Myślę i myślę, jak opowiedzieć o tym, że ocena sumująca nie oddaje stopnia opanowania wiedzy i umiejętności. Jak pokazać komuś nieprzekonanemu niedoskonałość takiego systemu oceniania? Przecież tak łatwo dodać cyferki i wyciągnąć średnią, tylko czy to właściwe wnioski?

Bardzo żałuję, że Bozia poskąpiła mi talentu graficznego i nie umiem narysować satyrycznego autoportretu pt. „Dyrektor szkoły w szponach obłędu”, choć jego wizję z każdym dniem mam coraz bardziej klarowną. Wygląda, mniej więcej tak:

Artykuł, a właściwie szkic reformy edukacji Jaka edukacja w dobie przemysłu 4.0?, napisany przez Marka Metryckiego i Piotra Zaborowicza mocno mnie poruszył. Niestety, pewnie wbrew intencjom autorów, nie rzuciłem się natychmiast do wprowadzania proponowanych tam „zmian”, bo gdyby ktoś w Polsce prowadził adekwatną statystykę, to takich manifestów „zmiany paradygmatu”, na różnym poziomie merytorycznym i o różnym zasięgu rażenia, prawdopodobnie doliczyłby się kilku dziennie. Wyżej wspomniany jest bardzo dobrze napisany i nie można zarzucić mu nic, oprócz… oczywistości i powielania mitów.