Interdyscyplinarność, czyli połączenie różnorodnych dziedzin w celu bardziej wszechstronnego zastosowania wiedzy i wspierania kreatywności uczniów, jest nie tylko możliwa, ale wręcz niezbędna w dzisiejszym nauczaniu przedmiotowym. Matematyka jest często postrzegana przez uczniów jako przedmiot abstrakcyjny i wymagający. Jednakże integrując matematykę z praktycznymi kontekstami, takimi jak czytanie map, przygotowywanie szacunków, interpretacja wyników badań i analiza niezależnie zebranych danych, możemy rzucić światło na matematykę w innym świetle. Co więcej, odkrywanie piękna matematyki w sztuce, rzeźbie i muzyce zachęca do zagłębienia się w krainę „królowej nauk”.

Przyzwyczailiśmy się do szkoły podzielonej na przedmioty nauczania. W ten sposób skonstruowana jest również podstawa programowa. Jednak świat nie jest podzielony na przedmioty nauczania, a rozwiązując rozmaite problemy w życiu codziennym i w pracy zawodowej sięgamy do wiedzy i umiejętności z różnych dziedzin. Nasi uczniowie i uczennice zwykle nie mają jeszcze kompetencji, by płynnie łączyć kropki, tworzyć swoją własną sieć powiązań między różnymi dyscyplinami i dziedzinami wiedzy. Możemy im to ułatwić pracując interdyscyplinarnie, czyli rozwiązując zadania problemowe albo organizując pracę metodą projektu.

Bańka informacyjna, albo inaczej bańka filtrująca, to już zbyt wąskie określenie na to, co obecnie się dzieje, przynajmniej w świecie edukacji. Powinniśmy rozszerzyć to pojęcie na bańkę ludzką, bańkę konferencyjną, bańkę blogową itd. Algorytmy prześwietlają nas na wylot, sami im w tym zresztą pomagamy, zgadzając się na pliki cookies i ciągle kręcąc się wokół tych samych tematów. Czy to ułatwia życie, czy przeszkadza?

Mija dziś 250 lat od powołania Komisji Edukacji Narodowej. Jest to pewien polski paradoks. Bywa, że do zgody i mądrych decyzji dochodzimy w Polsce w chwilach trudnych. Wszak KEN powołana została z inicjatywy króla Stanisława Augusta Poniatowskiego uchwałą sejmu rozbiorowego w dniu 14 października 1773 (w dodatku za zgodą rosyjskiego przedstawiciela dyplomatycznego w Rzeczypospolitej), czyli w momencie dość tragicznym dla polskiej państwowości. Ktoś przejrzał wówczas na oczy, że edukacja jest jednak ważna, żeby nie powiedzieć - kluczowa dla rozwoju kraju i niepodległości? Dziś – sądzę, że naszej klasie politycznej brakuje takiego zgodnego poglądu na edukację i jeszcze pewnie długo go nie doświadczymy.

Czy jest możliwe stale cieszyć się nauczaniem? Droga nauczycielska usiana jest często niepowodzeniami i nieudanymi próbami, czy w takim razie nie wpływa to na zniechęcenie do nauczania? Do tego dokłada się otoczenie, które "delikatnie" sugeruje, że lepiej robić co innego za większe pieniądze i z większym prestiżem...

Nie wiem, czy to moje tylko odczucie, ale (globalnie) coś się dzieje (raczej źle) ze szkołami. Jeśli wydawało nam się, że ten (odwieczny) problem dotyczy tylko Polski, to raczej błędny pogląd – ostatnio nawet Finowie zaczęli wspominać, że coś niedobrego zaczęło się „dziać” w ich systemie edukacji. Ale to potem. Zacznijmy może od kilku danych ze Stanów Zjednoczonych. Postaramy się przyjrzeć kilku krajom.