fot. Fotolia.com

Nie uważam, że jeśli wiemy coś o mózgu, to można wymyślić pedagogikę na nowo – twierdzi prof. Joachim Bauer – neurobiologia jest tylko elementem „mozaiki” pedagogicznej. Jednak wiedza o tym, jak działa mózg, możne nam pomóc ulepszać proces dydaktyczny. Od czego zacząć? Wydaje się, że najważniejsze dla prawidłowego rozwoju ucznia i nauczyciela konieczne jest oparcie pedagogiki na dwóch filarach: jeśli pierwszy to przekazywanie (konstruowanie) wiedzy, to drugi – nie mniej ważny – relacje pedagogiczne w klasie i szkole.

fot. Fotolia.com

Uczeń charakteryzuje sieć Internet, jej budowę i funkcjonowanie (protokoły). Opisuje podstawowe topologie sieci komputerowej, przedstawia i porównuje zasady działania i funkcjonowania sieci komputerowej typu klient-serwer, peer-to-peer. Ale o co chodzi?

fot. domena publiczna - Pixabay.com

Czy gry dydaktyczne mogą ożywić lekcje matematyki w szkole i wspierać uczniów w edukacji matematycznej? Z pewnością tak. Czy nauczyciele korzystają z gier matematycznych w szkole? W zasadzie nie. Powody? Zawsze podobne: „Na lekcji nie ma czasu na zabawę!”, „Musimy realizować program!”, „Musimy realizować podstawę programową, bo z tego nas rozliczają!”, „Musimy ćwiczyć do egzaminu!”, „Musimy ...”.

fot. SGH

Szkoła Główna Handlowa w Warszawie, wspólnie z Narodowym Bankiem Polskim, przygotowała specjalną propozycję dla przyszłych i obecnych nauczycieli przedsiębiorczości. Są to trzysemestralne studia podyplomowe „Przedsiębiorczość dla nauczycieli”.

fot. Fotolia.com

Nowe rozwiązania w zakresie nauczania wspartego technologiami nie powinny przesłaniać prostej prawdy: to nie technologie są najważniejsze, ale nauczyciel. Nikt nie ma większego wpływu na osiągnięcia uczniów w nauce uczniów i ich doświadczenia edukacyjne, nikt też nie wie też lepiej niż nauczyciel, jak nauka odbywa się w praktyce. Nawet najlepsza innowacja technologiczna nie będzie w stanie go zastąpić.

C) Edunews.pl

Ławka i krzesło to meble, które stanowią elementarne wyposażenie sali lekcyjnej niemal „od zawsze”. Dzieci w "swojej ławce" (bo tak o niej mówią) spędzają większą część życia uczniowskiego. Ławka, której wygląd zmieniał się na przestrzeni lat, kojarzona jest zazwyczaj z tradycyjnym ustawieniem: jedna za drugą z dwoma miejscami dla uczniów przy ławce - we wspomnieniach naszych dziadków spotykamy się ze słowami: "kolega ze szkolnej ławki"; "Janek zawsze siedział w ostatniej ławce"; "Ewa to ta prymuska z pierwszej ławki".