Motywacja związana jest z osobistymi celami i potrzebami. Dlatego z podziwem obserwuję młodych ludzi w takich programach jak Mam talent, You Can Dance, Voice of Poland. Doceniam upór i konsekwencję, z jakimi osiągają swoje cele, jak dążą do realizacji tego, co ich interesuje. Wiem, że to wynik silnej motywacji graniczącej często z desperacją. Ujawniają w ten sposób wiarę w swoje możliwości, talent, ogromną determinację i wysiłek.

W świetle alarmujących danych o niskim poziomie zaufania społecznego w Polsce musimy postawić pytanie, jak modyfikować system edukacji, by szkoła uczyła budować relacje oparte na zaufaniu i otwartości.

fot. sxc.hu

Publikacja „Rozwój społeczno-emocjonalny w pierwszych sześciu latach życia. Perspektywa jednostki, rodziny i społeczeństwa”, autorstwa Magdaleny Czub i Joanny Matejczuk ma na celu przedstawienie wczesnego rozwoju społeczno-emocjonalnego dziecka, z uwzględnieniem szerokiego kontekstu społecznego, w którym rozwój ten zachodzi.

Czytając przygotowywaną przez program Szkoła Ucząca Się do druku polską wersję książki Johna Hattiego „Widoczne uczenie się dla nauczycieli” (angielski oryginał Hattie, J. (2012). Visible learning for teachers: Maximizing impact on learning. New York: Routledge), mam wiele przemyśleń. Jedno z nich dotyczy początków mojej nauczycielskiej kariery.

Może się ze mną zgodzicie, że nauczyciele są lokalnymi celebrytami. Ale oczywiście bez kasy i profitów płynących ze sławy. Czyli pozostaje wyłącznie cała masa obciachu. Bo chociaż my, nauczyciele/ki, cieszymy się tym, jak to nas strasznie dzieci kochają i jakie cudowne są nasze relacje, to za sprawą tychże fanów doświadczamy przeżyć psychicznie ekstremalnych.

Każde dziecko jest wyjątkowe. Każde dziecko, które trafia do specjalisty z problemami z wymową lub ryzykiem dysleksji jest podwójnie wyjątkowe i potrzebuje innej terapii, innych metod, innych pomocy dydaktycznych, innego podejścia. Nie ma schematu ani rozwiązania, które będą odpowiednie dla wszystkich.