Edukacja zdalna, której przyspieszony kurs przechodzimy wszyscy od marca 2020 roku, ujawnia przed nami wciąż nowe obszary do zaopiekowania. Gdy wydaje nam się, że już oswoiliśmy pewne procesy, że już wiemy, jak się zorganizować, gdy zostaje nam przestrzeń na myślenie szerzej i dalej, dostrzegamy, jak wiele jeszcze jest wokół nas do zrobienia.

Dzisiejszy świat przepełniony jest cyfryzacją, która towarzyszy nam od urodzenia. Rodzimy się, a o nasz spokojny sen troszczą się elektroniczne bujaczki imitujące kołysanie znane nam podczas życia prenatalnego, „misie szumisie” oraz inne dzieła nauki zaprogramowane, aby współczesnym mamom i dzieciom żyło się komfortowo. Gdy zaczynamy chodzić i poznawać świat rozpoczynamy swoją przygodę z... – o tak! – z programowaniem. Wcale się nie przejęzyczyłam. Układając kolorowe klocki, puzzle, układanki czy zabawki, dziecko uczy się podstaw programowania. A ono zawładnęło światem w każdej dziedzinie życia. Współcześni uczniowie od dziecka otoczeni są multimediami, interaktywnymi zabawkami i audiobookami – większość z nich powstaje właśnie dzięki programistom.

Obecny rok szkolny rozpoczął się dla uczniów klas 4-8 zainteresowanych programowaniem z wielkim hukiem. Już bowiem pod koniec czerwca, wiedzieli oni, iż Dwujęzycznej Szkole Podstawowej nr 1 w Warszawie udało się dołączyć do programu #SuperKoderzy Fundacji Orange.

#SuperKoderzy to grantowy program Fundacji Orange, polegający na prowadzeniu zajęć (dodatkowych lub zwykłych lekcyjnych) z podstaw programowania, według wybranej ścieżki. Kilkanaście ciekawych tematów z idealnie dopasowaną podstawą programową pozwoli na wprowadzenie myślenia komputacyjnego nie tylko na informatyce, ale również na lekcjach języka polskiego, historii czy geografii. Każda ścieżka zaplanowana jest tak, aby poruszane zagadnienia stanowiły zarówno realizację treści obowiązkowych, jak i rozwijały pasje uczniów wykraczające poza standardowy poziom nauczania.

Dlaczego uczymy programowania w szkole podstawowej? Dlaczego uczymy tego tak sztywno (zgodnie z instrukcją), a nie inaczej, w sposób bardziej twórczy (dając dzieciom więcej swobody). Przecież nikt nie zabroni nam wypracować własny styl w nauce kodowania. Dzieci tylko na tym skorzystają, może same coś odkryją?

Programowanie najczęściej kojarzy się z zadaniem dla osób z zamiłowaniem do przedmiotów ścisłych. Czy humanista też mógłby się odnaleźć w świecie kodów i algorytmów? Okazuje się, że jak najbardziej. Udowodnili to uczestnicy ścieżki tematycznej Dziennikarze Przyszłości programu #SuperKoderzy.