Od dwóch lat ćwiczę z Duolingo język angielski. Często myślałam, aby opisać stosowane tam metody. Sądzę, że tęgie głowy pedagogiczne nad nimi myślały. Technologia warta jest poznania i naśladowania. Dla mnie jest ona w wielu miejscach zgodna z ocenianiem kształtującym, do którego jestem w pełni przekonana.

Jacek Walkiewicz, mówca motywacyjny, w swym wystąpieniu na TEDx „Pełna moc możliwości” powiedział, że kiedyś się bał i nie robił, dziś się boi, ale robi. Mam podobnie- zarówno w życiu prywatnym, jak i zawodowym. Kiedyś bałam się pracować bez podręczników i materiałów ćwiczeniowych, dziś boję się, ale robię. I jednocześnie, mimo tych moich obaw, widzę w tym wszystkim sens.

Zdecydowana większość wkraczających w dorosłość Polaków (80,4 proc.) definiuje rodzinę jako najważniejszy element swojego życia. Co drugi z nich przedkłada rozwój osobisty oraz samorealizację nad karierę i zawodowy sukces. Pokolenie Z jest również zaskakująco pracowite - wynika z badania „Skok w dorosłość” przeprowadzonego na zlecenie Politechniki Wrocławskiej przez Instytut Badawczy IPC.

O ruchu w szkole mówimy często w kontekście wychowania fizycznego, a zapominamy jak ważny jest na co dzień, w życiu i w trakcie uczenia się.

Szkoła wymaga zmiany. To chyba już truizm. „Odchudzanie” czegokolwiek żadnych konkretnej i sensownej poprawy nie zagwarantuje. Podobnie jak dosypywanie skromnych datków do systemu, w tym do portfeli uczących. Potrzebujemy modernizacji całości systemu edukacji, a podmiotem kluczowym dla tych rozwiązań są nauczyciele. Ich rzeczywiste kompetencje pedagogiczne i społeczne oraz gotowość na zmiany. Modernizacja szkolnictwa nie może być rozumiana jako zakupy… Technologii do szkół trafiało ostatnio wiele, ale środków na szkolenia i doskonalenie nauczania – jak na lekarstwo.

Jestem w sklepie. Stoję w kolejce do krajalnicy do chleba. Pan przede mną wkłada chleb do maszyny, zamyka ją, ale mechanizm płata mu figla: bochenek przesuwa się, ostrze mające przytrzymać chleb trafia w próżnię, w efekcie czego każdy nacisk noża przesuwa chleb i kromki są bardzo nierówne. W zasadzie trudno nawet nazwać je kromkami. Obserwuję bacznie, co zrobi mężczyzna. On spokojnie pakuje pokrojone pieczywo do torebki, po czym odkłada je na półkę i bierze inny bochenek. Ten „felerny” zostaje w sklepie. Domyślam się, że zostanie wyrzucony. Chyba że ktoś się nad nim zlituje, ale po pandemii strach jeść coś, czego bezpośrednio dotykał ktoś inny…