fot. Fotolia.com

Zmiany w szkole są częścią dnia codziennego, powinniśmy się zatem do nich przyzwyczaić. Jeśli one nie następują, to nie jest to dobry sygnał – być może szkoła stoi w miejscu i nie rozwija się. Nie ma bowiem idealnego rozwiązania, które możemy wdrożyć na lata. Jak zacząć coś zmieniać na poziomie szkoły? Po pierwsze trzeba ze sobą rozmawiać i stwarzać nauczycielom i uczniom przestrzeń do działania i wprowadzania innowacji.

(C) Edunews.pl

Na początku wakacji miałem przyjemność wziąć udział w dorocznej konferencji pedagogicznej pod nazwą INSPIR@CJE. Było to ciekawe wydarzenie, które zgromadziło w auli Biblioteki Narodowej w Warszawie z górą trzy setki pasjonatów, gotowych poświęcić sprawom edukacji pierwsze dni letniego wypoczynku. Tematem mojego wystąpienia były stereotypy rządzące polską szkołą, skutecznie utrudniające jej rozwój i unowocześnienie. Żywa reakcja publiczności i otrzymane w kuluarach podziękowania, za „wskazanie spraw, które wszyscy widzą, ale mało kto je sobie uświadamia”, utwierdziły mnie w przekonaniu, że dotykam problemu, o którym warto głośno mówić.

Depresja jest zaburzeniem nastoju (afektywnym), który na ogół utożsamiany jest z zaburzeniami u osób dorosłych. Kiedyś rzadziej się przejmowano emocjami i nastrojami dzieci, stąd nie diagnozowano tej choroby u dzieci. Tymczasem na kliniczną depresję cierpi ok. 1% dzieci w wieku 2-3 lat; 2% dzieci w wieku 6-12 lat i około 20% nastolatków.

fot. Małgorzata Rabenda

Wprawdzie są już wakacje, ale my wciąż „ogarniamy” miniony rok szkolny. W czerwcu, w naszej szkole – Szkoła Podstawowa nr 2 w Lubsku – realizowaliśmy projekt interdyscyplinarny „Energia i wiatr” w ramach programu „Ogarnij Inżynierię” Fundacji Katalyst Engineering, która działa non-profit w ramach grupy White Star Foundation.

fot. (C) Helena Polak

Pięćdziesiąt sześć lat temu zauważyłem podczas katechezy, że nie wszyscy pięciolatkowie rozumieją, co mówi do nich siostra Benigna. No cóż, nie z każdym mama rozmawiała tyle, co ze mną, nie z każdym rozmawiała babcia i prababcia. Dwa lata później, w pierwszej klasie, zauważyłem, że nie wszyscy siedmiolatkowie rozumieją, co mówi do nich pani Mrozowska. Bo Pani mówiła „lanie” po polsku, a kilkoro kolegów i koleżanek nie rozumiało. Może zresztą było ich więcej. No cóż, nie z każdym mama rozmawiała po polsku tyle, co ze mną, nie z każdym rozmawiała babcia i prababcia po niemiecku, a ojciec po śląsku. Byłem wygrany – miałem chrzestną mówiącą tymi językami, która nauczyła mnie czytać po polsku.

fot. Specjalni.pl

Popularność technologii mobilnej cały czas wzrasta. Telefony dotykowe, tablety stały się urządzeniami przyjaznymi dla użytkownika i powszechnie dostępnymi. Dlaczego więc nie wykorzystać zdobyczy technologicznych w terapii dzieci z autyzmem i dzieci z niepełnosprawnością intelektualną?