fot. Kulczyk Foundation

Nikt nie przeszkadzał. Nikt się nie nudził. Nie było na to czasu. "Wyobraźcie sobie jedno całe osiedle w Poznaniu, wszystkich mieszkańców Zakopanego, albo kilkadziesiąt pociągów pełnych ludzi. 30 tysięcy – tyle jest w Polsce osób bezdomnych" – w ten sposób prowadzący lekcję Tomasz Sadowski pokazał w czym rzecz. A w tym, żeby zrozumieć, poczuć i chcieć coś zrobić ze zjawiskiem wykluczenia. Nawet, gdy ma się jeszcze naście lat.

fot. Fotolia.com

Nadopiekuńczość przypisywana jest dziś rodzicom, ale nauczyciele też ją znają. Jest przejawem troski i miłości, często nieco ślepej. Ona jest cechą szkodliwą dla rozwoju dzieci, bo ogranicza i przeszkadza w wyzwalaniu ich samodzielności, swobody, kreatywności i decyzyjności. Nie sprzyja podejmowaniu racjonalnych wyborów.

fot. DOJI - educational innovations

W przypadku tematów dość kontrowersyjnych, dotyczących obszarów nie do końca poznanych, opinie często dzielą się na te absolutnie za i całkowicie przeciw. Tak jest też w przypadku gier edukacyjnych i ich skuteczności – zauważyć można dwa zupełnie skrajne obozy. Zwolennicy twierdzą, że to najlepszy możliwy sposób nauczania i przyszłość edukacji, przeciwnicy oburzają się w związku z nadmiernym wykorzystaniem technologii w życiu ludzi (zwłaszcza młodych) i szkodliwym wpływem gier na ich zdrowie. Jak to zazwyczaj bywa, prawda leży po środku, a dobrych wyjaśnień dostarcza neurobiologia.

fot. Fotolia.com

Niezwykle ważną kompetencją, umożliwiającą świadome funkcjonowanie w dorosłym życiu, jest rozumienie otaczającej rzeczywistości, zarówno jej stałych składowych (zjawisk fizycznych i kulturowych), pewnych praw rządzących światem, niewzruszonych mechanizmów rozwoju, jak i tego co płynne, labilne, nieokreślone - wciąż zmieniających się tendencji, procesów, prądów.

fot. Fundacja Culture Shock

Uczysz się w gimnazjum lub w szkole średniej? Interesują Cię dziennikarstwo społeczne, blogowanie i nowe technologie? Chcesz nauczyć się prowadzić bloga, montować filmy, tworzyć podcasty, memy, animacje? Zostań Mediaspołecznikiem!

fot. Warsztaty Kultury

Tajemniczy sprawca maluje w wielu miastach bloki. Ale chyba niezbyt uważał na lekcjach plastyki. Zna tylko trzy kolory – żółty jak śpioszki niemowlaka, kolor zupy z zielonego groszku i brzoskwiniowy jak babcina halka... Dlaczego trzeba dbać o wspólną przestrzeń, jak zbudować kolorowy szałas i kim są partyzanci ogrodniczy – to tylko część tego, co kryje w sobie przeznaczona dla dzieci i dorosłych publikacja „Miasto dla dzieci” autorstwa Eweliny Kruszyńskiej.