Cieszę się, że w morzu problemów organizacyjnych, jakie przychodzi mi ogarniać przy okazji zdalnego nauczania, udało się zorganizować dyskusję na temat podstawy programowej. Taką odskocznię od codziennej rutyny. W gronie czwórki dyskutantów 23 kwietnia br. zastanawialiśmy się, czy podstawa, a właściwie cały szereg dokumentów kryjących się pod tą nazwą, nadaje się do tak powszechnie postulowanego odchudzenia, czy może jednak potrzebuje po prostu wymyślenia na nowo.

Podstawą edukacji wczesnoszkolnej jest świadomość, że skuteczne uczenie się opiera się na motywacji wewnętrznej, doświadczaniu i zaangażowaniu emocji uczniów.

W toczącej się w internecie dyskusji na temat zdalnego nauczania dają się zauważyć oznaki satysfakcji, że polskie szkolnictwo w szybkim stopniu nadrabia braki jeśli chodzi o korzystanie z nowoczesnych technologii. Pod przymusem, ale jednak.

Od kilku lat świat zachwyca się fińską edukacją. Powodem jest umiejętność połączenia dwóch żywiołów. Z jednej strony Finlandia ma bardzo wysokie wyniki edukacyjne, mierzone np. wynikami testów PISA. Z drugiej, fińscy uczniowie są szczęśliwi, lubią swoje szkoły i dobrze się w nich czują.

Publikuję ten artykuł w śmigus-dyngus, ponieważ czuję potrzebę wylania nieco wirtualnej wody na pedagogiczne głowy. Co prawda, zazwyczaj staram się wyjaśniać Czytelnikom złożoną sytuację nauczycieli i z życzliwością przybliżać ich punkt widzenia, ale zebrało mi się trochę smutnych przemyśleń.

„Szkoła zarówno uczy i wychowuje – […] winna być kuźnicą, gdzie wykuwają się najświętsze hasła […] – ona najgłośniej wołać winna o prawa człowieka”.