Rozliczanie to element życia, który w dzisiejszych czasach zaczął stanowić popularne „must be”. Rozliczamy się więc każdego dnia: Wydział Edukacji – dyrekcję, dyrekcja – nauczycieli, nauczyciele – uczniów. Do tego rozliczają się rodzice (między sobą) i rodziny. Jednak najczęściej rozliczamy tych, w stosunku do których – z naszego punktu widzenia – jest to najłatwiejsze: DZIECI.

Świat kurczy się – podróż dookoła świata zajmuje już mniej niż 80 dni. Obecnie do najdalszych zakątków globu możemy w miarę sprawnie dotrzeć samolotem i innymi środkami transportu w kilkadziesiąt godzin. Podróż w to samo miejsce na przykład przy użyciu programu Google Earth, zajmie nam kilkanaście sekund. Porównując szkołę XX i XXI wieczną, wymiar edukacji poszerzył się nieprawdopodobnie zarówno w skali makro (np. globalizacja czy wiedza o Wszechświecie), jak i mikro (np. nanotechnologie).

Nauczyciele mają ciężką pracę. Ciągłe przekleństwa, przepychanki i wyzwiska. Brak szacunku, więc też brak możliwości prowadzenia zajęć. Znikomy wpływ na otaczającą młodzież, a wielkie wymagania od innych. Nic dziwnego, że najchętniej rzuciliby pracę „w cholerę” i pokazali tym wstrętnym „bachorom”, gdzie ich miejsce w szeregu. Czyżby?

W ciągu ostatnich kilku lat wiele zmieniło się w sposobach uczenia i nauczania w szkołach, ale sama ich konstrukcja, fizyczna przestrzeń pozostaje niemal bez zmian. Większość szkolnych obiektów - jak choćby nasze “tysiąclatki” - powiela schemat architektoniczny, który wręcz utrudnia uczenie (się), wymianę informacji, pracę grupową, nie mówiąc o kreatywności czy kontaktach towarzyskich.

Problemy ma każdy, to powszechnie wiadomo, ale dla szkoły istotne są te psychiczne trudności adaptacyjne młodych ludzi, które utrudniają funkcjonowanie w danym środowisku oraz powodują znaczną inność ich zachowania się. Coraz częściej wskazuje się, że zbyt silna presja szkoły prowadzi do depresji. Czy wkrótce będziemy wariatami?

Wskaźnik bezrobocia wśród młodzieży w Unii Europejskiej wynosi około 23%, przy ponad 2 mln nieobsadzonych miejsc pracy. Europa potrzebuje radykalnej zmiany podejścia do sposobu, w jaki systemy kształcenia i szkolenia są w stanie zapewnić umiejętności potrzebnych na rynku pracy. Zadanie to jest utrudnione w kontekście szeroko zakrojonych środków oszczędnościowych i cięć budżetów przeznaczonych na edukację.